343 EEN OMMEKEER IN 1964

SCHIJNBAAR EINDE VAN DECORATIES EN ILLUSTRATIES

Thea-Warrior

 

1964 lijkt ècht een omslagmoment voor Mia te zijn. Ik vraag me af of haar contract voor porseleindecoraties dat jaar afloopt. Mogelijk dat andere souvenirs zich op meer belangstelling mogen verheugen. Ook met het illustreren van boeken doet ze het rustig aan. Toch zijn haar tegen de vijftig tekeningen in het boek Die amourösen Betrachtungen des Katers Niko (Lederer & Schall, 1960) absoluut schattig. Het boek gaat over de ontwikkeling van twee kleine meisjes - Babs en Dolly - tot jonge vrouwen en Kater Niko vertelt. In fragiele tinten roze, turquoise en paars zijn de tekeningen summier van kleur voorzien. Geen ambiguïteit deze keer. 

De namen Babs en Dolly lijken afgeleid van de verguisde, Amerikaanse film Baby Doll (1956). Vanwege de seksueel-getinte onderwerpen in deze film belegeren demonstranten bioscopen, roepen predikanten op tot een boycot en worden rechtszaken aangespannen en dwangbevelen uitgevaardigd. Vanwege bommeldingen worden bioscopen ontruimd, waarop filmoperators de film uit hun programma's halen. Tja, Babs en Dolly in het genoemde boek zijn op een speelse, vrij kuise manier zichzelf aan het ontdekken. Al met al opnieuw een aardig tijdsdocument. 

 

De tijdgeest komt ook terug in Ella singt in der Garage - Parties mit Jan Herchenröder uit 1961. Eind jaren vijftig begin jaren zestig schaft de middenklasse zich auto's aan. Garages worden gebouwd, waardoor zowel jeugd als ouderen aan huis een feestlocatie bezitten. Het boekje wemelt van de (gedrags-)tips en cocktailrecepten... om stomdronken van te worden! Mia's eenduidige tekeningen illustreren deze toch nog vrij brave naoorlogse jaren perfect.

Waarschijnlijk heeft de creatieve Mia meer boeken geïllustreerd, maar uit de jaren zestig zijn er slechts drie op mijn pad gekomen. De derde is gerust een satirisch etiquetteboek noemen... Knigge '68 - Almanach Presse- und Funkball ofwel de almanak voor het jaarlijkse mediabal. De door Mia getekende vrouwen zijn tamelijk sierlijke, grappige, verleidelijke wezens, maar andere tekenaars hebben behoorlijk seksistische tekeningen aangeleverd... met nadruk uitvergrote borsten en billen terwijl de erbij afgebeelde mannen erg keurig gekleed zijn. Waarschijnlijk is ook dit gewoon een kwestie van bewustwording; de hippietijd waarin bijna alles kan en mag komt met rasse schreden naderbij.

 

Borsten en billen leveren mij een mooie overgang naar het schilderij Ein Stück Glas, want daarin laat Mia zich niet onbetuigd. Wat heeft ze daarin geschilderd? Zeker weten dat het borsten zijn?

Het ontstaansjaar van dit schilderij ken ik niet!

Oh, kan ik meteen onthullen dat een klein kind de toenadering tussen de geliefden Colombine en Arlecchino tegenwerkt. Waarschijnlijk zullen veel ouders van jonge kinderen dit herkennen. 

 

Mia rookt... in de afbeelding van een rokende vrouw, getiteld Morphium/ Morfine, zit ook een optische illusie. In de hangende mouw heeft Mia de kop van een hond verwerkt.

Op 2 maart 2013 heb ik deze prent voor 35 euro gekocht. De prent brengt me, net als een prent van Mia Lederer met de titel Ruf der Strasse naar onzekere momenten in het verzamelen. Op het web worden beide prenten voor 55 euro elk aangeboden, maar bieden kan en mag. Als ik de optische illusies in beide prenten ontdek ben ik om. Mijn bod van 35 euro per stuk wordt onmiddellijk aangenomen. In totaal komen er zes euro verzendkosten bij. Als de prenten keurig ingepakt aankomen, merk ik dat mijn argwaan groter wordt; ik twijfel aan de echtheid. Zijn deze prenten door Mia Lederer gedrukt en ondertekend? Ik kan het bijna niet geloven... is dit bonafide handel? 

 

Vandaag 12 juni 2022 worden deze prenten op het web voor bedragen van 42, 65 (de twee) of 85 euro aangeboden. In de loop der jaren heb ik waargenomen dat ze door grafiekhandelaren of fotostudio's vanuit plaatsen verspreid over geheel Duitsland worden verkocht. Een aanbeveling luidt 'Werk op papier uit de twintigste eeuw'. Tja, dit kan zeker waar zijn; zoals Rolf Roeingh zijn Archivarion-reeks uit de jaren vijftig heeft gedrukt op papier van voor de Tweede Wereldoorlog. Zo is ook  'Handsigniert' waar, want als ik er m. l. opzet, is het ook handgesigneerd. Teruggave wordt gelukkig geaccepteerd... nou ja, als het - zoals ik vermoed - digitale afdrukken zijn dan heeft iemand voor 5 euro per stuk best een aardige optische illusie.