JULIETTE EN DE KUNST VAN HET VOELEN
Op de drumavonden zijn meerdere reizigers geïnteresseerd in het experiment 'Reizen met de Steen'. Juliette, een ervaren reiziger, meldt zich graag als tweede aan. Twee weken na Roger is het haar beurt.
Maar... wie zij is? Hoe ken ik haar? Tja, hier komt Roger met zijn acties weer om de hoek kijken. Als ik hem beter leer kennen, ontdek ik dat hij heel onbaatzuchtig links en rechts studenten ondersteunt. Eigenlijk is hem geen moeite teveel. Mij tracht hij eveneens zo gek te krijgen, maar voor mij hoeft dat 'therapeut-zijn' niet: "Ik voel me al gelukkig achter de geraniums."
Maar (het zal je niet verbazen) voordat ik het goed en wel besef, schuift hij me eind 1996 tersluiks een student achter de deur door: "Volgens mij komt ze zonder steun niet heel door de Kerstvakantie heen en aangezien ik in België zit..."
Zelf gaat hij rustig naar huis; naar Louve en de kinderen. Aldus aangehaakt op zijn pad ondersteun ik hierna jarenlang studenten die dit wensen. Wat me daarbij persoonlijk overkomt, verrast me: tijdens de gesprekken neem ik ondermeer aurakleuren veel duidelijke waar. Me zelfstandig vestigen voelt niet goed aan; op de een of andere manier is het niet de bedoeling ermee te verdienen. Toch brengt dit werk de nodige inspanning met zich mee.
Maart 1997 rinkelt de telefoon op mijn werkkamer bij Verpleegkunde (daar werk ik nog een aantal dagen per week). Het is Roger, die mij vanuit de Nebo belt: "Thea, er is een studente, volgens mij heeft zij meer aan een vrouwelijke begeleider."
Ik informeer niet verder; denk er niet over te protesteren; als Roger zoiets zegt, heeft hij vast gelijk. "Oké, tijdelijk iemand wat extra ondersteuning bieden, vooruit dan maar, een kleine bijdrage aan het welzijn in de wereld."
Enkele dagen later staat een jonge vrouw in de deuropening van mijn werkkamer: een elegante, slanke verschijning. 'Anorexia..., ' hoor ik een stem in de ruimte zeggen en het enige dat ik denk, is: 'Oooo!'
Volgens haar, Juliette, gaat het niet zo goed en dus gaan wij samen in gesprek. Nou ja, gesprek, het is wat; het begint met veelvuldig zwijgen. Zo goed en zo kwaad als het gaat, probeer ik haar te volgen en 'niet-voelen' blijkt het ingebracht thema. Juliette heeft er last van, maar wat is 'niet-voelen'?
Al pratend blijkt ze haar gevoelens niet goed te onderkennen en herkennen. Een enkele keer heeft ze geen naam voor de energiebewegingen in haar lichaam, een andere keer hanteert ze foutieve. In mijn lichaam, dat functioneert als resonantie-instrument, neem ik haar gevoelens waar.
"Ik voel niks," zegt Juliette, en plagerig wijs ik haar erop dat ze voelt: "Wedden dat je voelt, let maar op je billen op de stoel en je rug tegen de rugleuning. En dat-gevoel-dat-er-niet-is? Ik stel voor om dát gevoel, dat enorm weidse gevoel-van-niks, om 'die enorme, holle ruimte'... 'angst' te noemen, telkens als het er is."
Mijn suggestie werkt en Juliette leert al haar gevoelens waar te nemen en correct te benoemen.
Tja, hoe leert een mens eigenlijk wat voelen is? Hoe leert een mens gevoelens juist te benoemen? Wat kan er fout gaan? "Kijk kind, dit is een pen en dit is een potlood," is heel wat eenvoudiger dan, 'dit is verdriet en dit is schaamte!"
Pennen en potloden zijn concreet zichtbaar en letterlijk vast te houden, verdriet en schaamte heel wat minder. Wat te denken van de jongen die niet mag huilen omdat hij dan nooit een grote sterke man zal worden. Waar blijft die jongen met zijn verdriet? Kan hij als hij die grote sterke man is, wat de meeste jongens op hun achttiende vanzelf zijn, kan hij verdriet dan nog waarnemen in zichzelf? Weet hij dan nog wat verdriet is? Kan hij het nog voelen? Of heeft hij inmiddels geleerd verdriet onmiddellijk weg te duwen op het moment dat het de kop opsteekt en reageert hij in betreffende situaties bijvoorbeeld met boosaardige acties?
Wat te denken van het meisje dat niet mag stampen als ze boos is, omdat er dan nooit een man voor haar zal kiezen als ze groot is? Kan zij, als zij achttien is en de mannen om haar heen zwermen als bijen om een gevulde honingpot, kan zij dan nog boosheid in zichzelf waarnemen? Of kracht? Weet zij dan nog wat boos-zijn is? Kan zij haar boosheid nog onderkennen? Of heeft zij inmiddels geleerd haar boosheid onmiddellijk weg te stoppen, en doet zij dit acuut en onbewust op het moment dat zij het ervaart? Gaat zij zich vervolgens presenteren als een zwak en hopeloos geval???
Onze gesprekken beginnen ermee dat Juliette niet voelt, maar het tegendeel is waar. Al pratend blijkt dat haar lichaam wel, maar de rest van haar vaak niet op Aarde is. Dus ga ik met haar mee het grote zwart in, ver weg, waar zij ergens verblijft.
Op een dag, verkerend in wakkere trance, toont zij mij een pilaar in de kosmos. Naast deze pilaar zit zij! Terugkijkend, en dat is nu heel gemakkelijk, zeg ik: "Die pilaar symboliseerde haar 'versteende' kundalini-instrument. Door de aanwezige verstening lukte het haar onvoldoende haar gevoelens juist waar te nemen of correct te interpreteren."
Ten tijde van onze gesprekken bezit ik dit inzicht echter niet een-twee-drie en dus is het een geduldig samen zoeken. Ergens in het geheel weet ik Juliette te verleiden één te worden met de pilaar. Daar en toen realiseerde ik me niet hoe belangrijk dit in het kader van de heling zou zijn, later wel.
Uiteindelijk vertrouwt ze mij en zichzelf dermate dat ze mijn suggesties om specifieke namen voor bepaalde gevoelens te hanteren accepteert en het tevens presteert afscheid te nemen van enkele niet-redelijke, vernietigende gedachten.
Wat was er misgegaan? Waardoor werkte een deel van haar waarnemingssysteem niet meer. Raakte ze ooit een deel van zichzelf kwijt? Een deel van haar ziel, zoals een sjamaan het zou noemen? Waardoor kwam het? Het lukte ons niet gezamenlijk sluitende antwoorden te formuleren. Beiden beseften we dat levenservaringen slechts weinig ingrijpend hoeven te zijn om een traumatische uitwerking te hebben, immers als ervaringen voor een jong kind cognitief niet te overzien zijn, zijn ze al traumatisch. Maar ja, zelfs met dit inzicht kwamen we er niet uit. Vele avonden brachten we door met filosoferen. Ach, eigenlijk vonden we het gewoon interessant.
Juul's open verbinding met de andere werelden was, hmm, is opmerkelijk. We vroegen ons af of ze mogelijk een deel van zichzelf niet meegenomen had toen ze op Aarde reïncarneerde in Juliette. Kon het zijn dat ze een deel van zichzelf was kwijtgeraakt toen ze als kleine baby ernstig ziek werd? Ons speurgedrag naar de oorzaken leidde tot waardevolle inzichten, maar het bleef giswerk waarom de interpretatie van haar waarnemingen zo afwijkend ging functioneren.
Belangrijker den de vraag naar de oorzaak was dat Juul leerde haar gevoelens correct waar te nemen en juist te benoemen. Op het moment dat haar dit lukte, was mijn rol grotendeels vervuld. Als goede vriendinnen eindigen we 'de therapie', dit kan natuurlijk zelden, maar met Juul ben ik heel blij.
Lichaamsgerichte therapie in de zin van oefeningen en acties met veel fysieke inspanning is niet mijn ding en dus gaat ze naar andere hulpverleners om in het hier en nu meer bewustzijn van haar eigen lichaam te krijgen. Daarnaast vindt ze haar weg in de rituelen van inheemse volkeren. Ze duikt er diep in. Haha, terwijl één zweethut mij fysiek bijna teveel is, wordt Juliette vuurvrouw en zit ze bijna wekelijks in een hut... ik moet er niet aan denken.
Actief in alles wat ze doet, studeert Juul af als hulpverlener en verslindt tegelijkertijd stapels boeken op sjamanistisch en New-Age-gebied. Eerlijk gezegd, verwondert het mij af en toe hoeveel ze in een relatief kort tijdsbestek kan ondernemen en leren. Op de dinsdagavonden zie ik haar graag komen: Juul is en blijft een bevlogen reiziger in de andere werelden.
Als ze verneemt van het experiment 'Reizen met de Steen' wil ze, passend bij haar uitzonderlijk verlangen naar kennis en ervaringen, meteen meedoen. Tja, en daardoor is nu haar reisverhaal aan de orde.
DE GEEST UIT DE STEEN
Op welke dag heeft Juliette ook weer met de Steen gereisd? Hmm, dinsdagavond 20 juni 2000! Ja, en zoals te verwachten, rammelde de volgende dag mijn e-mail-inbox al.
Ik lig op mijn rug, de steen in mijn linkerhand, ik sluit mijn ogen.
Ik zie een grote boom, met de steen in mijn beide handen vasthoudend loop ik er langzaam naar toe. Ik voel me nietig in vergelijking met die grote boom, maar voel tegelijkertijd de enorme kracht ervan door me heen stromen. Ik ga met mijn rug tegen de boom zitten en leg de steen voor me neer.
Het is me meteen helder dat ik in deze wereld zal blijven en niet de boom in hoef naar de benedenwereld of bovenwereld. Ik zit te kijken naar de steen en opeens ontstaat er een rookpluim die uit de steen komt. De rookpluim vormt zich om tot een soort geest, een man met een grove baard en een groot hoofd. Zijn baard, snor en haar zijn grijswit. Zijn uitstraling is krachtig, beangstigend zelfs, ik schrik behoorlijk van hem. Toch begin ik meteen tegen hem te praten: "Jij bent zeker de geest van deze steen, ik ben blij dat je gekomen bent, ik hoop dat je me wat te vertellen hebt en dat je me iets kunt leren."
Hij zegt niets, maar pakt mijn hand en beweegt zich snel voorwaarts. Ik moet hard rennen om hem bij te houden en word min of meer meegesleurd, half struikelend af en toe. Ik ben bang , wil me losrukken, maar de geest is erg krachtig en bovendien ben ik ergens ook nieuwsgierig en bedenk ik me dat ik deze reis met de steen niet voor niets maak. Om mezelf wat kracht te geven, roep ik mijn krachtdieren de die laatste paar weken steeds bij me zijn. Adelaar komt boven me vliegen en eenhoorn naast me rennen. Dat geeft me kracht. De bomen suizen aan me voorbij, zo hard gaan we, toch kan ik opeens met al mijn verzamelde kracht de geest inhalen. Ik ren naast hem, blijf zo even rennen en loop hem dan voorbij. Ik draai me, voor hem gekomen om en stop. Op hetzelfde moment versmelt de geest met mij. Ik voel zijn kracht door me heen denderen, mijn lichaam schokt en golft alle kanten op, het voelt zeer krachtig en mijn angst is helemaal verdwenen.
Zijn stem klinkt in mijn hoofd: "Je hebt in de afgelopen tijd twee heel belangrijke dingen geleerd, namelijk het goede en het slechte versmelten tot één geheel waardoor er helder licht ontstaat en visie zonder oordeel. Verder heb je geleerd zowel fysieke als psychische pijn te transformeren, door middel van bidden of focussen op je derde oog, naar hogere energie, waardoor de pijn verdwijnt en verandert in blijheid, licht, etc. De steen zal je kracht geven anderen te helpen, te genezen en ze bovendien deze twee dingen ook te leren. Ik zal je hier verder in begeleiden. Je zult me altijd kunnen oproepen evenals geesten van andere (helende) stenen."
Ik dans door het bos, boze geesten verdrijvend, zingend en bezweringen roepend. Mijn dans is krachtig, mijn armen bewegen wild.
Opeens bevind ik me in het lokaal 017A op de NEBO, waar Thea aan het drummen is, ik loop om iedereen heen in grote cirkels, eerst tegen de klok in, dan met de klok mee, steeds maar biddend, biddend en biddend. Biddend voor met name die twee dingen die ik zelf heb mogen ervaren en waarvan me gezegd werd dat ik die anderen zou gaan leren. Ik vraag alle geesten de anderen te helpen ook het goede en het slechte (de tegenstellingen) te versmelten en hun pijn te transformeren. (Later hoorde ik in de verhalen van de anderen terug dat dit bij een aantal mensen ook werkelijk gebeurd is.)
Ik dans verder door het lokaal, weer zwaaiend met mijn armen. Ik voel ontzettend veel power en drijf alle kwade krachten uit. (Thea bleek in haar reis ook de kwade krachten te zien en de opdracht aan te nemen het kwaad te verdrijven). Ik strooi met licht, weet niet waar ik het vandaan haal, maar strooi met heel veel licht over iedereen heen. Het voelt heel krachtig om dit te kunnen doen. Op dat moment roept de drum me terug. Ik kom terug bij de boom, ga daar zitten bij de steen die daar nog ligt en de geest verdwijnt weer uit mij terug in de steen.
De dromen van de nacht daarna zijn me niet helemaal bijgebleven er waren alleen een aantal elementen in die dromen die steeds terugkeerden en die me daardoor ook zijn bij gebleven. Namelijk het cijfer één dat steeds terug kwam en de kracht die steeds maar door me heen bleef stromen. Ik danste steeds in de rondte, mooi aangekleed met dierenhuiden en ratels en helemaal beschilderd.
Wel, wel, wel Juul... je moest wel erg hard rennen om die vervaarlijk bebaarde man uit de rookpluim bij te houden. Jouw inspanning resulteert in een geweldige eenwording! Indachtig Roger's inzichten ben je ééngeworden met kundalini; met fijnstoffelijke energie.
Jou kennende en wetende dat je niet voor een kleintje vervaard bent, verbaast het me niet dat je uiteindelijk zingend, bezweringen roepend en boze geesten verdrijvend door het bos danst.
Dat je jouw activiteiten tevens in 'ons' drumlokaal uitvoert, is wel heel opmerkelijk. Daar weet je de middenwereld in optima forma neer te zetten. Je begint je reisverhaal trouwens op vrijwel exact dezelfde manier als Roger-Vurige-Tong... van het Heelal. Kijk maar!
EEN MET DE GEEST
Ik lig op mijn rug, de steen in mijn linkerhand, ik sluit mijn ogen.
Zo neerliggen houdt volledige overgave in. Met Roger's steen in je ontvangende hand laat je, passend bij de basisinstructies, je gerichtheid op de normale, dagelijkse realiteit los, aldus ben je beter in staat te focussen op je waarnemingen in de andere werelden.
Ik zie een grote boom, met de steen in mijn beide handen vasthoudend loop ik er langzaam naar toe.
Wat voor boom? Geen idee? In elk geval een stevig houvast. Bomen bevatten ondersteunende energie en zijn schitterende ijkpunten om bij te vertrekken en weer naar terug te keren.
Opvallend is dat de Steen meteen in jouw beelden aanwezig is. Je lijkt haar te koesteren. O, zie je het? Het is alsof je letterlijk met twee handen de kans aangrijpt om met haar te reizen. Hmm, koester je ontzag voor de boom?
Ik voel me nietig in vergelijking met die grote boom, maar voel tegelijkertijd de enorme kracht ervan door me heen stromen.
Och, beoordeel jij jezelf nu als minder dan dit wezen? Hmm, hmm, je weet het, bij reizen gaat het om de kwintessens. Tegelijkertijd schijn je je al te vereenzelvigen met zijn energie, je mag dan misschien klein lijken, Juul...
Ik ga met mijn rug tegen de boom zitten en leg de steen voor me neer.
Akkoord, je keert je van de boom af, maar accepteert zijn fysieke ondersteuning wel, vervolgens richt je jouw aandacht op de Steen alsof je haar gaat bestuderen.
Het is me meteen helder dat ik in deze wereld zal blijven en niet de boom in hoef naar de benedenwereld of bovenwereld.
Ja, soms zijn zaken zeker alsof het je eigen naam betreft, blijkbaar heb je al voldoende overzicht voor de hele onderneming en hoeft de boom niet te fungeren als ondersteuning bij 'vervoer': jij blijft in de middenwereld.
Ik zit te kijken naar de steen en opeens ontstaat er een rookpluim die uit de steen komt.
Geweldig Juul, wat een sprookjesachtige manifestatie! Het klopt als een bus: sprookjesfiguren leven inderdaad in de middenwereld. De rookpluim - het gemanifesteerde wezen van de Steen - doet me sterk denken aan de geest uit de lamp in het sprookje van 'Aladin en de Wonderlamp'! Het lijkt erop dat je contact hebt, meidje. Misschien mag je nog iets wensen!
De rookpluim vormt zich om tot een soort geest, een man met een grove baard en een groot hoofd.
Een nieuwe variant: Roger zag een spiraal, jij ziet een geest uit de Steen komen. Wat komt deze geest brengen? Oerkracht en veel kennis?
Zijn baard, snor en haar zijn grijswit.
Niet de jongste! Gezien zijn voorkomen verwacht ik dat hij wijs is.
Zijn uitstraling is krachtig, beangstigend zelfs, ik schrik behoorlijk van hem.
Hmm, zijn persoonlijkheid intimideert jou.
Toch begin ik meteen tegen hem te praten: "Jij bent zeker de geest van deze steen, ik ben blij dat je gekomen bent, ik hoop dat je me wat te vertellen hebt en dat je me iets kunt leren."
Jij laat je niet gauw intimideren... wees maar dapper, zo ken ik jou Juul: een en al daadkracht.
Hij zegt niets, maar pakt mijn hand en beweegt zich snel voorwaarts.
Verbaal krijg je geen informatie, maar hij accepteert jou wel. Door de gerichte beweging drukt hij, wat mij betreft, uit dat hij jou inderdaad veel te vertellen en leren heeft.
Ik moet hard rennen om hem bij te houden en word min of meer meegesleurd, half struikelend af en toe.
Blijkbaar zijn het lessen voor gevorderden, toch lijkt de aangeboden kennis je te boeien, hmm, al is de inhoud zo te zien moeilijk te begrijpen of verwerken... jij gaat mee in het proces.
Ik ben bang, wil me losrukken, maar de geest is erg krachtig en bovendien ben ik ergens ook nieuwsgierig en bedenk ik me dat ik deze reis met de steen niet voor niets maak.
Je twijfelt of jouw persoonlijke vermogens toereikend zijn om de lessen te leren, daarom wil je op een gegeven moment stoppen, maar je blijkt buiten de daadkracht van de geest te rekenen: hij brengt ook wat in!
Uiteindelijk wint jouw onderzoeksdrang het, en inderdaad Juul, door te reizen met de Steen heb je wel degelijk een opdracht aangenomen.
Om mezelf wat kracht te geven, roep ik mijn krachtdieren die de laatste paar weken steeds bij me zijn.
Verstandige actie, meidje, in de ontstane penibele situatie doe je bewust een beroep op persoonlijke kwaliteiten om de taak aan te kunnen: je zet jouw persoonlijke krachten, die je maar al te bekend zijn, in.
Adelaar komt boven me vliegen en eenhoorn naast me rennen.
Hmm, door hun komst kun jij nu een beroep doen op hun kwintessens: je versterkt jouw bewustzijn met overzicht hebben en zuiver helder zien.
Dat geeft me kracht.
Logisch, in het bezit van deze kwaliteiten ben je sterker en waarschijnlijk minder angstig. Hé, zou stuitchakra Muladhara zich aan het openen zijn?
De bomen suizen aan me voorbij, zo hard gaan we, toch kan ik opeens met al mijn verzamelde kracht de geest inhalen.
Vasthouden aan bekende houvasten is schijnbaar niet de bedoeling, in een hoog tempo gaan jij en de geest vooruit, en dan blijk jij, verrijkt door de kwaliteiten van jouw krachtdieren, de kennis en wijsheid van de geest meer dan aan te kunnen.
Ik ren naast hem, blijf zo even rennen en loop hem dan voorbij.
Al gaan jullie op gelijke hoogte en lijken jullie wat leervermogen betreft daarmee evenwaardig, toch blijk jij, de gehele kwestie in ogenschouw genomen, over meer, betere of passender vermogens te beschikken dan de geest uit de Steen van Roger.
Ik draai me, voor hem gekomen, om en stop.
Hmm, alsof je, na het leren van de lessen, terug wilt kijken om te evalueren. Hé, Roger draaide zich ook om! Zou jij je focus ook van het fijn- naar het grofstoffelijke verleggen? Ga je ons eveneens vertellen over de interactie tussen Hemel en Aarde?
Op hetzelfde moment versmelt de geest met mij.
In het moment van reflectie word jij één met de volledige kwintessens van de geest uit de Steen.
Ik voel zijn kracht door me heen denderen, mijn lichaam schokt en golft alle kanten op, het voelt zeer krachtig en mijn angst is helemaal verdwenen.
De kennis (en wijsheid) van de Steen raakt jou tot in elke vezel, bijna is het teveel voor jouw lijf, maar door de eenwording geraak je tegelijkertijd sterk en vol vertrouwen.
Wel Juul, het 'vertrouwen' vertelt me dat jouw stuitchakra 'Muladhara' ruim open is. Een goed contact met het Aardse behoort hierdoor tot de mogelijkheden.
ENGELEN EN DUIVELS
Zijn stem klinkt in mijn hoofd: "Je hebt in de afgelopen tijd twee heel belangrijke dingen geleerd, namelijk het goede en het slechte versmelten tot één geheel waardoor er helder licht ontstaat en visie zonder oordeel. Verder heb je geleerd zowel fysieke als psychische pijn te transformeren, door middel van bidden of focussen op je derde oog, naar hogere energie, waardoor de pijn verdwijnt en verandert in blijheid, licht, etc. De steen zal je kracht geven anderen te helpen, te genezen en ze bovendien deze twee dingen ook te leren. Ik zal je hier verder in begeleiden. Je zult me altijd kunnen oproepen evenals geesten van andere (helende) stenen."
Geweldig Juul, de geest uit de Steen hanteert jou als spreekbuis! Via jou worden zijn inzichten bekend. Hmm, waar en hoe leerde je die twee heel belangrijke dingen?
Jaren nadat jij reisde met de Steen stel ik jou deze vraag. Jij antwoordde onmiddellijk via de mail: je leerde deze vaardigheden in de opleiding die Sri Ganesha verzorgde. Weet je nog wat je me schreef?
Het versmelten van het goede en het slechte tot één geheel
Dit heb ik geleerd door een oefening die ik deed bij één van de trainingen van een Siberische Sjamaan. Ik werd op de grond gezet op mijn knieën en aan weerszijde van mij kwam een 'engel' en een 'duivel' te zitten. De engel fluisterde steeds met liefde hele lieve dingen in mijn oor, die ik allemaal goed deed, hoe mooi ik was, etc. De duivel fluisterde continu boos steeds allerlei dingen in mijn oor, waarom ik niet deugde, wat ik allemaal fout deed en hoe vreselijk ik wel niet was. In eerste instantie raakte ik heel erg in de war, ik was geneigd te gaan luisteren naar beide stemmen en nog meer naar de negatieve dan naar de positieve. Toen werd ik me bewust van een lichamelijke ervaring. Ik voelde dat mijn lichaam aan de ene kant zwart, zwaar en lelijk werd en aan de andere kant wit, licht en mooi. Ik concentreerde me op die ervaring en hoorde niet meer zozeer letterlijk wat er gezegd werd. Ik ging met mijn intentie naar de scheidingslijn en concentreerde me daar op. Opeens begon ik toen te voelen dat de scheiding ging verdwijnen, de twee helften smolten samen, ik steeg uit boven mezelf en kwam in een gebied waar alles één werd, licht, liefde. Er bestond geen oordeel meer op dat moment, er bestond geen goed en kwaad meer, alles was één, alles was liefde en vertrouwen.
Als jij en ik op een nog later tijdstip over de oefening napraten, vertel je mij dat het een angstwekkend gebeuren was: even was het alsof je uitéén ging splijten in de lichte en donkere helft. Op hetzelfde moment drong echter tot jouw bewustzijn door dat je óók ervoor kon kiezen één te worden. Tja, en aldoende ervoer jij concreet dat zowel positieve als negatieve oordelen oorspronkelijk bestaan uit een en dezelfde energie.
Wat zal ik ervan zeggen, Juul? Ik vind het een ingrijpende oefening. Ze past helemaal binnen het harde, ervaringsgerichte leren dat sommige sjamanen praktiseren, maar stel je voor dat 'de duivel' gewonnen zou hebben! Ik wil er niet aan denken; als proefpersoon ben je dan gelijk rijp voor de psychiatrie.
Als ik mijn kanttekening inbreng, vertel je dat Sri Ganesha benadrukte dat jij sterk genoeg was om de oefening te doorstaan. Wel, ik geloof zijn oordeel over jou graag, tenslotte was jij reeds bekend met een groot aantal van jouw krachtdieren (volgens sommige Indianenstammen heeft ieder mens bij zijn geboorte negen totemdieren bij zich) en dus waren veel krachten jou reeds eigen, terwijl je zonodig op andere een beroep kon doen.
Daarnaast voldeed je volgens mij echter aan een tweede, beslissende, randvoorwaarde. Tijdens die oefening waren jouw chakra's absoluut ver open... zodat jouw kundalinislang kon stijgen! Alleen vanuit dit gegeven kon jij het bestaan boven het goede en het slechte (boven de positief en negatief bedoelde opmerkingen die je aanhoorde) uit te stijgen. Hmm, eigenlijk werd jij één met kundalini! Ja, ik ben ervan overtuigd dat dit is wat er destijds onder leiding van Sri Ganesha gebeurde. Ik vind het geen oefening om zomaar na te doen. In deze ieder zijn eigen verantwoordelijkheid, maar toch: "Niet doen!"
Hmm Juul, wat jij ervaren hebt, herinnert mij aan mijn ervaring met automatisch schrift. Heb ik je daarover ooit verteld? Kan het even tussendoor? Ja!?
GOD'S GEDOGEN
Waar ik ooit zo schreeft? Het gebeurde tijden mijn Vision Quest in Zweden. Luister, eind juli 1999 zat ik in de buurt van Svenljunga op mijn tarp 'Hidden waters'. Ik voelde me helemaal in mijn element: er was niemand die me lastigviel met wat voor een vraag dan ook, dus ik genoot. Eigenlijk zat ik er behoorlijk overwerkt te zitten.
In mijn eentje had ik het druk. Met moeite hield ik mijn houtvuurtje gaande. Op zich niet gek, want het bos was kletsnat; ik zat aan de rand van een moeras en het was mijn eerste, eigen, onhandige vuur. Ach, laat ik het anders stellen: ik voelde me prettig en was lekker actief.
Zittend op de grond haakte ik met een berkentwijgje en zwarte katoen, bedoeld om een en ander vast te knopen, een droomvanger. Op het moment dat ik de laatste draad afhechtte, ervoer ik een enorme aandrang om te schrijven: beelden en inzichten buitelden door mijn hoofd en ook al beoordeeld ik ze niet direct als geschikt voor de nuchtere wereld... ik moest schrijven. Gelukkig was schrijven tijdens mijn Vision Quest toegestaan: "Voor de kleinkinderen!"
Liggend op de bosgrond vatte ik in woorden samen wat op me afkwam. Wat ik schreef? In het kort komt het hierop neer: engelen proberen mensen over te halen redelijke, opbouwende gedachten te koesteren en liefdevolle daden te plegen en duivels doen pogingen dat mensen zich niet-redelijke, vernietigende gedachten toe-eigenen en destructief gedrag vertonen. Lukt dit laatste dan is het feest in de Hel, maar... zowel engelen als duivels hebben de groei en ontwikkeling van de mensheid tot doel.
Echt waar Juul, ooit twistten engelen en duivels met elkaar over de vraag welke van de twee te volgen wegen de meest effectieve was: 'Welke weg leidt het meest direct tot God? Welke weg levert de meeste inzichten op voor de mensheid? Welke weg draagt het meest bij tot de ontwikkeling van een mens of zijn ziel?'
Na de strijd, waarbij de duivels verloren, mochten de engelen bij God in de Hemel blijven en kregen de duivels met de Hel hun eigen, afgebakende, plek. Maar... God stond beide groepen toe hun ideeën verder uit te testen en hun werk te doen: God gedoogde de duivels en volgens mij heeft Hij hen niet voor niets gedoogd.
Voor alle duidelijkheid, ik ben niet voor kwaadaardige gedachten, negatief bedoelde opmerkingen of destructieve daden, laat ik dat voorop stellen. Maar veel heb ik sindsdien hierover nagedacht: 'Is het nodig dat mensen niet-redelijke gedachten denken? Gedachten zoals: het moet (terwijl er geen legitieme reden voor is); het mag niet (idem); er is niet genoeg; ik ga de ander terugpakken; vernietigen; enzovoort; enzovoort.'
Mijn wens is dat het niet nodig zou zijn, maar als ik de geschiedenis van de wereld beschouw en naar de wereld om me heen kijk, besef ik dat dergelijke niet-redelijke gedachten en agressieve daden altijd aanwezig zijn geweest: de duivels hebben in deze hun rol met verve vervuld.
En toch!? Mensen hebben vrije keuze in wat ze willen, denken en doen. In principe hoeft geen enkel mens een ander kwaad te berokkenen. Mensen mogen denken dat het wat wordt èn mogen denken dat het niks wordt. Wat zal er gebeuren als we dit laatste met zijn allen, miljoen keren, denken? Wat zal het dan worden, Juul?
Het lijkt me dat als een mens zijn wezen eenmaal heeft opengesteld voor gedachten die toebehoren aan de duivels dat hij dan in zichzelf een kanaal heeft geopend dat steeds gemakkelijker door hen gevuld kan worden. Hoe meer negativiteit en pessimisme floreren des te sterker wordt de grip van de duivels op het geheel.
Des te sterker worden zij gevoed.
Zou dit de bedoeling zijn? Nee, ik denk het niet, er blijft op deze manier weinig gezonde leefwereld voor de mensen over, maar... via de weg van de duivels léért de mensheid ook. Slachtoffers, daders, toeschouwers en vele anderen leren door de effecten van de duivelweg dat het zó niet helemaal of zelfs helemaal niet de bedoeling is. Ja hoor, laat de televisiebeelden hun werk maar doen!
Een ding is zeker engelen èn duivels handelen onder de bescherming van God. Denkt een mens de redelijke, opbouwende gedachten die de engelen aandragen, dan zorgt God direct voor de perfect-bijpassende gevoelens, neemt een mens de niet-redelijke, vernietigend bedoelde opmerkingen van de duivels tot gemeengoed aan dan levert God eveneens onmiddellijk de bijpassende gevoelens gratis. God kiest daarbij persoonlijk de aard van de gevoelens: òf zogenaamd positief òf zogenaamd negatief.
Hoe? Hmm, hmm, God neemt de feitelijke situatie in de buitenwereld van de persoon in acht, let op de aangenomen gedachten in combinatie met het heil voor het individu, allen èn alles... en kiest! Nou ja, kiest... de in ons ingebouwde hardware voorziet in de keuze!
Even nog (voor alle duidelijkheid): zowel engelen als duivels propageren positief of negatie klinkende ideeën. Welk gevoel God uiteindelijk aan situatie èn gedachten verbindt, hangt af van het feit of de aangenomen gedachten in de gegeven omstandigheden redelijk of juist zijn (keuze van de engelen) of niet-redelijk en onjuist (keuze van de duivels).
En elke mens kiest eigen gedachten. O, lang niet altijd bewust, maar de mens kiest en bepaalt daarmee welke van de twee groepen wezens in de bovenwereld gevoed wordt en tevens hoe het de mensheid op Aarde vergaat. Maar genoeg hierover Juul, laat ik me opnieuw richten op wat er in jouw reisverhaal naar voren komt. Wat leerde je ook weer?
WEL EN NIET OORDELEN
...het goede en het slechte te versmelten tot één geheel waardoor er helder licht ontstaat en een visie zonder oordeel.
'Helder licht' betekent dat de waarheid zichtbaar is, en 'een visie zonder oordeel'? Dit intrigeert me, wat betekent dit? Wat is 'een visie zonder oordeel'? Een neutrale houding? Hmm, dat lijkt me God's gedogen! Zou dit betekenen dat mensen en het aardse gebeuren op fijnstoffelijk, Goddelijk, niveau niet veroordeeld worden? Op zich een logische veronderstelling, want het fijnstoffelijke biedt enkel zuiver Liefde. Oordelen zou daarmee iets van het aardse niveau, van het grofstoffelijke, van de mensheid zijn.
Oké, laat ik aannemen dat op fijnstoffelijk, Goddelijk, niveau geen enkel mens iets kwalijk genomen wordt. Daar wordt 'het Goede' niet opgepakt als goed of juist en daar wordt 'het Kwade' niet opgepakt als kwaad of onjuist; daar worden enkel feiten geaccepteerd en gerespecteerd.
Wat grappig, zou dit tot het weidsere overzicht van God behoren? Véél méér overzicht dan engelen of duivels!? Veel meer dan mensen!? Hoe zou God het aardse goed en kwaad (de opbouwende acties en vernietigende dagen) zien? Enkel als feiten... waaraan een mens of de mensheid kan groeien? Ik denk het.
Daarnaast vraag ik me af in hoeverre een visie zonder oordeel een doel voor de mensheid zou kunnen zijn? Wat denk jij, Juul? Persoonlijk kan ik een visie zonder oordeel accepteren in de betekenis van een visie zonder negatief waarderende connotaties rond mensen. Mensen hoeven niet bevooroordeeld te zijn en ook anderen (andere wezens) niet te veroordelen, en hierbij wil ik van de rechterlijke macht afblijven, alhoewel... zij zorgen waarschijnlijk meer voor groepen mensen dan dat zij individuen veroordelen.
Eens kijken... het kan niet de bedoeling zijn dat de mensen op Aarde daadwerkelijk leven zonder te oordelen over gedrag: mensen hebben hun hersenen toch niet voor niks gekregen!? Nee, onze hersenen zijn een veel te groot geschenk om ongebruikt te laten. Het beoordelend vermogen van de hersenen niet gebruiken, gaat er bij mij niet in. Voor mensen is het van belang de wereldse feiten te registreren en te accepteren en vervolgens gedrag te beoordelen op redelijkheid en correctheid met als norm het welzijn van het individu èn het geheel.
Niet dan!? Er bestaan wel degelijk maatschappelijk aanvaarde normen die te verdedigen en mensen die daarop aan te spreken zijn. Het ene gedrag is beslist liefdevoller voor het geheel dan het andere en het een is meer samen delen dan het andere, maar een individu hoeft niet in negatieve of positieve zin beoordeeld te worden. Ha, met zijn allen zijn wij allemaal even uniek!
Volgens mij zit mijn betoog goed in elkaar. Natúúrlijk kunnen mensen het in hun waarneming van de realiteit of in hun normen mis hebben, mensen doen het in deze met beperkt overzicht, maar wat is daar erg aan? Fouten zijn bespreekbaar en passende vingerwijzingen zijn er altijd: God is er altijd! Ja, Hij geeft ieder van ons eeuwig nieuwe kansen... net zo lang totdat elk individu erachter is wat Zijn bedoeling is! Ha, wat dit betreft mag de hele mensheid leven in vertrouwen.
Als het om vooroordelen of veroordelen van mensen of groepen gaat, zeg ik: "Doe maar niet, oordelen werpen obstakels op en degene die het obstakel voor de voeten geworpen krijgt, dient er eerst langs, over, doorheen of onderdoor te gaan voordat hij zich verder kan ontwikkelen. Als groei de bedoeling is van het leven op Aarde, werp je een ander geen obstakel voor de voeten."
Bij het beschouwen van gedrag en wereldse feiten zijn positieve of negatieve connotaties echter wel van belang. Iemand neemt iets waar en denkt, in het bezit van specifieke normen, vervolgens bepaalde gedachten. De perfect-bijpassende gevoelens dienen zich vanzelf in de persoon aan, waarbij enkel voelen niet de bedoeling is. Het lijkt mij een zaak van het hoogste belang dat de mensen met elkaar de dialoog aangaan over wat zij voelen, denken en waarnemen.
Wat Sri Ganesha jou leerde, Juul, is dat er een oorspronkelijker sfeer bestaat waarin een visie zonder oordeel heerst, maar in het aarden van de fijnstoffelijke energie worden redelijke en niet-redelijke gedachten geboren en op zich is dat goed. Ach, gezamenlijk leren we heus wel wat de bedoeling van 'ons leven op Aarde' is. Zou het uiteindelijk de bedoeling zijn dat de mensheid leert gezamenlijk voor de weg van de engelen te kiezen? Waarschijnlijk wel.
Eerlijk gezegd vind ik die weg niet altijd even gemakkelijk maar oefening baart kunst, èn het kan en mag gemakkelijk zijn. Soms is het dat niet, dan laat ik iets na of doe per ongeluk iets fout en opeens zijn er negatieve, jaloerse of wraakzuchtige reacties van anderen op mijn pad. Voor ik het weet, lokt mij dan de weg van de duivels met haat en wraak. Als ik niet uitkijk, roetsj ik dan op de glijbaan van het kwaad. Soms vind ik het vermoeiend, Juul, om mijn hersens te gebruiken en de engelenweg te gaan.
In wat voor gejeremieer ben ik nu geraakt!? Al met al is er niks aan de hand: God ziet continu op het werk van engelen, duivels en mensen toe. Volgens mij hebben we van God de eeuwigheid om te leren hoe hier op Aarde juist te handelen. Hmm, hmm, maar ondertussen doet de mensheid zichzelf wel onsmakelijk veel pijn, van mij mag het best sneller.
Maar Juul, even iets anders, dat tweede belangrijke ding dat je geleerd had, wat was dat ook weer? Wat zei de stem van de geest in je hoofd daarover?
PIJN TRANSFORMEREN
Verder heb je geleerd zowel fysieke als psychische pijn te transformeren, door middel van bidden of focussen op je derde oog, naar hogere energie, waardoor de pijn verdwijnt en verandert in blijheid, licht, etc.
Wat intrigerend! Ook over deze vaardigheid heb ik bij jou jaren na jouw reis met de Steen, navraag gedaan. Dit is wat jij antwoordde:
Het transformeren van psychische en fysieke pijn.
Ook dit heb ik geleerd bij een workshop van die Siberische Sjamaan. We werden daar soms gemasseerd, beklopt of beslagen, wat echt pijn kon doen.
Hierbij leerden we hoe we deze pijn konden zien en voelen als energie die je dus ook als licht kunt zien en voelen en gebruiken. Wanneer je ergens pijn hebt en dan maakt het niet uit of dat fysiek of psychisch is en je gaat hier met je aandacht naar toe, terwijl je tegelijkertijd focust op de je derde oog, kun je in gebed gaan. Vanuit je derde oog, zet je je intentie neer om alles te transformeren naar licht. Gebed, dankbaarheid voor dat wat is, acceptatie van de pijn. Door de combinatie van aandacht voor de pijn en focus op Ajna voel je de pijn niet meer als pijn, maar wordt het energie die je kunt laten rondstromen en kunt gebruiken waar je hem voor nodig hebt, het wordt een lichte helende energie.
Wel Juul, al heb ik de oefening nooit gedaan, ik kan haar volgen: door te bidden richt jij jezelf op het fijnstoffelijke; op God en het Goddelijke. Door te focussen op je Derde Oog; de poort om in de andere werelden de waarheid waar te nemen, versterk je jouw communicatiekanaal Zijn Richting uit en daardoor kun jij de waarheid beleven dat pijn een afgeleide is van fijnstoffelijke energie. Al met al een uitnemende oefening om de relatie tussen het fijn- en grofstoffelijke te ervaren.
Bij het eerstgenoemde belangrijke ding steeg je boven jouw waarnemingen en gedachten uit, in het tweede boven gevoelens. Zie je dat waarnemen, denken en voelen drie manieren zijn waarop fijnstoffelijke energie zich aardt!? En ben je het met me eens dat de rol van de mens wezenlijk verschillend is als het om voelen of denken gaat?
Wat gevoelens betreft, heeft een mens in principe géén keuzemogelijkheid, bij gedachten wèl. Nee, wat ik hier zeg, is niet waar. Door wat jij hebt verteld, blijken mensen bij gevoelens toch een keuzemogelijkheid te hebben! Hmm, maar gevoelens zijn en blijven de perfect afgeleiden van waargenomen situaties èn levende gedachten. Normaliter veranderen (ontkleuren) de zogenaamd negatieve gevoelens spontaan als òf de situatie òf de gedachte veranderd zijn.
Ik kan het niet nalaten in deze te waarschuwen, Juul: dat de mensen alsjeblieft enige voorzichtigheid betrachten. In de transformatiemogelijkheid loert immers het gevaar dat iemand gaat denken dat het de bedoeling is boven eigen feitelijke gevoelens te gaan staan. Volgens mij is dit onjuist: op Aarde dienen de onderliggende aardse lessen wel degelijk opgepakt te worden, en fysieke en psychische pijn hebben daarin ook hun specifiek eigen rol.
Fysieke pijn vertelt dat er met het lichaam iets aan de hand is en psychische pijn vertelt dat het welzijn van de persoon niet geheel in de haak is. Beiden zeer zinvolle gevoelens met duidelijke boodschappen, maar inderdaad als je de boodschap onderkent, is de door jou geïntroduceerde handelwijze wel zinvol.
Tja, nog iets, mij kennende weet je dat ik er geen voorstander van ben dat mensen elkaar pijn doen, noch fysiek noch psychisch. Toch kan ik beide vaardigheden die jij leerde van harte accepteren. Voor ieder individu leveren ze te ervaren bewijzen van wat aan het aardse waarnemen, denken en voelen voorafgaat. Wat dit betreft, betuig ik mijn volledige instemming met de stem van de Geest uit de Steen in jouw hoofd: "Je hebt in de afgelopen tijd twee heel belangrijke dingen geleerd, ..."
Wat voegde hij er verder aan toe?
JUUL'S DANS
De steen zal je kracht geven anderen te helpen, te genezen en ze bovendien deze twee dingen ook te leren.
De steen? Wat bedoelt de geest hier? Bedoelt hij de steen van Roger waarmee jij reist, of...? Wat een mooie rol krijg je hier geschetst, Juul: de steen zal je kracht geven...
Na jaren analyseren, onderken ik dat het hier niet alleen de Steen van Roger betreft; 'De steen zal je kracht geven' betekent dat tijdens jouw leven de Aarde jou zal ondersteunen de genoemde activiteiten uit te voeren! Waarmee zou je anderen kunnen helpen? Waarvan zou je anderen kunnen genezen? Van hun angst? Het lijkt erop dat je de opgave hebt gekregen andere mensen te ondersteunen, hen te helen en hen het bestaan van de fijnstoffelijke energie te laten ervaren.
Besef je wat dat zegen wil, Juul? Ja hè!? Dit betekent dat jij anderen dient te vertellen over het Goddelijke; over het hiervoor- en hiernamaals. Waauw! Ik vraag me af... zou je de bedoelde kracht reeds tijdens het reizen met de Steen gekregen hebben?
Ik zal je hier verder in begeleiden.
De geest uit de Steen - van de Aarde - zegt jou zijn ondersteuning toe in jouw levensopgave.
Je zult me altijd kunnen oproepen evenals geesten van andere (helende) stenen.
De geest van de Steen van Roger, maar ook die van de Aarde (het gaat om geaarde energie!) staat voorgoed tot jouw beschikking, zo ook de kwintessens van overige (genezende) materie. Hmm, zou het zover gaan (zo groots zijn) dat deze toezegging betrekking heeft op andere planeten en sterren? Ach, laat ik me niet vergissen, in de andere werelden is grootte zeer betrekkelijk.
In elk geval is het de bedoeling dat jij jezelf afstemt op de energie van stenen; op de energie van of in grofstoffelijke materie. Geweldig Juul, jij kunt wijzer worden uit materie die vaak als dood wordt beschouwd. Hoe zou je helende stenen kunnen vinden? Haha, de enige oplossing die ik ken, luidt: 'Goed luisteren!'
Ik dans door het bos, boze geesten verdrijvend, zingend en bezweringen roepend.
Wel Juul, blijkbaar ben jij de weg in het leven niet kwijt, integendeel je hebt jouw weg gevonden: alle niet-redelijke gedachten en intenties die je tegenkomt, jaag je vol blijdschap met de klanken uit je keel weg.
Mijn dans is krachtig, mijn armen bewegen wild.
Je gaat er helemaal voor, als een woesteling durf jij de hele wereld aan.
Opeens bevind ik me in het lokaal 017A op de NEBO, waar Thea aan het drummen is. Ik loop om iedereen heen in grote cirkels, eerst tegen de klok in, dan met de klok mee, steeds maar biddend, biddend en biddend.
En daar ben je dan: gewoon in de middenwereld... in de gewone wereld! Terwijl jouw grofstoffelijk lijf en dat van andere reizigers levend op de grond liggen en ik er sta te drummen en mijn eigen reis maak, is jouw fijnstoffelijk lijf eveneens aanwezig in een rituele dans. Eerst tegen de klok in wat betekent dat je al het oude dat niet meer nodig is, achterlaat en dan met de klok mee wat wil zeggen dat je alle ervaringen om te groeien verwelkomt. Blijkbaar ben je bereid de volledige weg naar het doel te gaan. Gezien het bidden (jouw dringend verzoeken aan God) zal het wel lukken: drie keer is scheepsrecht.
Trouwens, als ik 'het lokaal 017A op de NEBO, waar Thea aan het drummen is' vertaal zoals ik normaliter de taal van de andere werelden vertaal, betekent het: 'de eerste eeuwigheidsruimte van waaruit het beloofde land (de nieuw wereld) gezien wordt; de plek waar zij, vrouw-van-God, leeft'. Haha, dit gaat heel ver, vind je ook niet Juul? Laat ik maar met jouw woorden verdergaan.
Biddend voor met name die twee dingen die ik zelf heb mogen ervaren en waarvan me gezegd werd dat ik die anderen zou gaan leren.
Juist, begrijp ik goed dat je bidt vol dankbaarheid? Dat het geen vragend bidden is? Dankbaar bidden is volgens mij het ware bidden. Ik wens dat velen jouw ervaringen mogen meemaken.
Ik vraag alle geesten de anderen te helpen ook het goede en het slechte (de tegenstellingen) te versmelten en hun pijn te transformeren.
Voor de reizigers in het lokaal, en vele andere mensen, roep je de hulp in van de fijnstoffelijke krachten. Prima, als het goed is zien de aanwezigen en alle anderen het nut van genoemde handelingen in.
Dat niemand vergeet... zowel engelen als duivels hebben, ondanks hun tegengestelde wegen, eenzelfde doel, èn zogenaamd positieve en negatieve gevoelens èn alle gedachten zijn gebaseerd op een en dezelfde Goddelijke energiestroom.
Val ik in herhaling? Hmm, ik wens dat ieder mens juist mag kiezen wat gedachten betreft en dat allen alle gevoelens gelijkelijk gaan accepteren en respecteren, zodat niemand meer pijn heeft aan het bezit van zogenaamd negatieve gevoelens. Integendeel dat eenieder intense vreugde mag ervaren doordat alle eigen gevoelens waargenomen, begrepen en op waarde geschat kunnen worden.
(Later hoorde ik in de verhalen van de anderen terug dat dit bij een aantal mensen ook werkelijk gebeurd is.)
Je zet de waarheid tussen haakjes, Juul. Inderdaad zijn enkele andere reizigers tijdens hun reis naar hun zogenaamd negatieve gevoelens gegaan en zijn deze getransformeerd. Ik ga er niet verder op in maar het is wel gebeurd.
Ik dans verder door het lokaal, weer zwaaiend met mijn armen.
Je accepteert jouw taak vol enthousiasme en vuur.
Ik voel ontzettend veel power en drijf alle kwade krachten uit.
Blijkbaar ben je sterk genoeg om de taak die je op je schouders hebt genomen, uit te voeren: het verdrijven van vernietigende intenties en acties.
(Thea bleek in haar reis ook de kwade krachten te zien en de opdracht aan te nemen het kwaad te verdrijven).
Inderdaad Juul, dat kan ik alleen maar bevestigen: ik heb hun uitingsvorm op fijnstoffelijk niveau in de bovenwereld gezien. Ze waren intens verleidelijk mooi! Hmm, maar correct beschouwd is mijn reis van deze twintigste juni geen reis met de Steen, want die had jij in handen. Wat zal ik doen? Zal ik erover vertellen? Hoog in het heelal werd ik ik-Hanuman, en met een aantal apen ging ik-Hanuman naar de Aarde om daar het kwaad te verdrijven!
Hmm, hmm, het is een feit dat deze reis mij ondersteunt om 'Het Verhaal van de Steen' te schrijven, maar toch... ik krijg er buikkriebels van. Ga ik dit verhaal aan de buitenwereld toevertrouwen. Tja, wat te doen? Eerlijk gezegd, vertrouw ik erop dat ik door het schrijven van 'Het Verhaal' mij van de in de reis op mij genomen taak kwijt. Wat vind jij?
Ik strooi met licht, weet niet waar ik het vandaan haal, maar strooi met heel veel licht over iedereen heen.
Als een engel verspreid jij de waarheid, en al ben je onbekend met de bron, het maakt niet uit... jij verspreidt de waarheid over de mensen.
Het voelt heel krachtig om dit te kunnen doen.
Vol zelfvertrouwen en eigenwaarde kwijt jij je van je taak.
Op dat moment roept de drum me terug. Ik kom terug bij de boom, ga daar zitten bij de steen die daar nog ligt en de geest verdwijnt weer uit mij terug in de steen.
En terwijl jij jouw taak volvoert, volgt het einde van jouw reis; mijn drumsignaal roept je terug naar de gewone wereld. Opnieuw bij jouw basishouvast aangekomen, zet je jezelf neer bij grofstoffelijke materie; de Steen Van Roger blijkt niet verdwenen te zijn. De kwintessens van de Steen trekt zich uit jou in Zichzelf terug.
De dromen van de nacht daarna zijn me niet helemaal bijgebleven er waren alleen een aantal elementen in die dromen die steeds terugkeerden en die me daardoor ook zijn bij gebleven.
Inderdaad, net als bij Roger, had ik jou eveneens gevraagd jouw dromen bij te houden. Verder zicht op jouw specifieke levenstaken is je niet bewust bijgebleven, slechts enkele fragmenten ervan herhaalden zich zo vaak dat je er nog weet van hebt.
Namelijk het cijfer één dat steeds terug kwam en de kracht die steeds maar door me heen bleef stromen.
Het veelvuldig voorkomen van het cijfer één zul je net als ik verklaarbaar vinden, Juul: je werd één met de geest uit de Steen; één met de energie van de Steen; één met kundalini; één met Liefde; één met God's Liefde. En weet je... niet alleen jij, maar wij allemaal, want alle mensen zijn alle dagen van hun leven, zelfs zonder dat ze het beseffen of concreet ervaren, één met God's Kracht, dit feit is jouw zekerheid!
Ik danste steeds in de rondte, mooi aangekleed met dierenhuiden en ratels en helemaal beschilderd.
Blij, als een mooie medicijnvrouw, ga je overhal (je hele leven) door, verrijkt door jouw krachtdieren en hun stemmen en goed beschermd tegen vernietigende krachten.
En zo zijn jij en ik aan het eind van jouw wederwaardigheden aangekomen. Veelvuldig dankjewel Juliette... dankjewel lieve Juul, dankjewel Dansend-Licht. Véél succes als helende medicijnvrouw; héél veel! Door het stoeien met jouw reisverhaal leerde ik heel gedegen waar en hoe ik vóór kon zijn, dank daarvoor. Hmm Juul, wat zal ik doen? Zal ik mijn reisverhaal van 20 juni vertellen? Ik weet het niet, weet je wat... ik sudder er nog even op.