258 DEZE EN DE ANDERE WERELD

ZOWEL EEN ALS GESCHEIDEN TE BESCHOUWEN

Thea-Warrior

 

Weer buiten zoeken we korte tijd de plaquette, welke de vondst van het graf van koning Childeric I herdenkt. Al wandelend rond de kerk ontdekken we de betreffende steen niet. Ondertussen heb ik op het wereldwijde web gezien dat hij waarschijnlijk hoog tegen de muur van een huis aan de Place Clovis zit, in juli goed verstopt achter het gebladerte van de bomen. Nog iets voor een volgend bezoek aan Doornik; wil op zijn minst uitzoeken of de roze lijn erdoorheen loopt.

 

Eigenlijk wil ik aan de buitenkant van de kerk langs de muur van het rechtafgesloten koor wichelen, maar dit gebeurt niet; verrast kijk ik naar het sierlijke bronzen standbeeld. Wat ontzagwekkend mooi... 

pal voor het iriserend-blanke glas-in-loodraam, bovenop de groene energielijn en onder een zonnekruis: 'U gaat zien hoe een Belgische vrouw weet te sterven.'

Volgens het infobord ernaast is het de Doorniks Gabrielle Petit. Het beeld is ontworpen door beeldhouwer Paul Dubois en in 1924 geplaatst. Doornik weet haar heldinnen met verve te herdenken! Gabrielle houdt haar vuisten nog gebald, maar een engel kust de jonge, strijdvaardige vrouw zacht op haar voorhoofd: de engel verwelkomt haar als het ware in de Andere Wereld... in de Hemel.

 

Waarom Gabrielle Petit een standbeeld heeft!? Blijkbaar is ze tijdens de Eerste Wereldoorlog op 23-jarige leeftijd gefusilleerd. De reden!? In augustus 1914 raakt haar verloofde gewond in de strijd en Gabrielle reageert hierop door als vrijwilligster voor het Rode Kruis te gaan werken. Ontzet door de Duitse barbarij stapt ze actiever de strijd in door spionagewerk voor de Britse inlichtingendienst te gaan doen. Op 2 februari 1916 wordt ze verraden en opgepakt. Een rechtbank van de Duitse bezetter veroordeelt haar tot de dood voor het vuurpeloton. Op 1 april dat jaar wordt het vonnis voltrokken. Zonder blinddoek kijkt ze de dood in de ogen, haar laatste woorden: "Leve België, leve de koning." 

 

Ik wéét dat het leven op Aarde tijdelijk is en dat de dood niet de hel is die hij wordt verondersteld te zijn; niet het einde is, maar toch... dat er een eind mag komen aan dat bewust elkaar afslachten.

 

Ondertussen heb ik een antwoord op de vraag 'De heilige Brixius... wat weet ik van hem?' Ik ben hem al eerder tijdens mijn queeste tegengekomen, tijdens mijn bezoek in maart 2019 in Doornik aan het Musée d'Archeologie, maar thuis heb ik een en ander opnieuw op een rijtje gezet, immers op de een of andere manier is bisschop Brixius belangrijk.

Gewoon terug naar het wereldwijde web. Aan het einde van de 4de eeuw ziet bisschop Martinus van Tours, de ons bekende Sint-Maarten, door een goddelijke ingeving in de ondeugende weesjongen Brixius zijn opvolger. De daad bij het woord voegend, laat hij de jongen opleiden tot geestelijke.

 

Na het overlijden van bisschop Martinus wordt Brixius inderdaad bisschop van Tours, maar hij blijft een tamelijk wereldse levenswijze volhouden. Hoe? Blijkbaar geniet hij van weelde; het web benoemt de mooie paardenstallen bij zijn huis. 

Na 33 jaar episcopaat zorgen oud zeer en rancune voor laster: stedelingen beweren dat hij een inwonende dienstmaagd zwanger heeft gemaakt. Hierop verlaat de bisschop zich in het openbaar op een godsoordeel. Hij vraagt aan de een maand oude baby of hij de vader is. De baby antwoordt keurig: "Gij zijt mijn vader niet."

Voor de bevolking is dit mirakel niet genoeg, dus neemt de Brixius zijn toevlucht tot een tweede godsoordeel. Hij neemt gloeiende kolen op, wikkelt deze in zijn soutane en wandelt ermee naar het graf van bisschop Martinus om de kolen daar uit te storten. Na deze actie blijken noch zijn handen noch zijn soutane geschonden te zijn. Toch jaagt de bevolking van Tours hem de stad uit. Zeven jaar boet Brixius in Rome, maar daarna keert hij terug naar Tours om met pauselijke goedkeuring zijn ambt weer op te nemen. Als hij door de ene stadspoort de stad binnentrekt, draagt de bevolking door een andere stadspoort de net overleden (interim-)bisschop de stad uit. Vervolgens gedraagt Brixius zich als bisschop en als mens zo voorbeeldig dat hij tijdens zijn leven reeds als heilige wordt vereerd.

 

Wat zal ik ervan zeggen? Het zijn legenden... ik niet, maar een goochelaar kan beide mirakels met gelijk resultaat uitvoeren. Los daarvan tref ik in dit verhaal een mooie parallel aan met een vertelling van Jezus. Blijkbaar is het niet de bedoeling dat iemand zich in dit ondermaanse aardse ergens op laat voorstaan, hetgeen blijkbaar een valkuil van Brixius is. Naar aanleiding van opvallend gedrag van schriftgeleerden en farizeeërs, die zich ogenschijnlijk gemakkelijk op de voorgrond plaatsen en daar bovendien zichtbaar van genieten, onderwijst Jezus toehoorders en discipelen over deze kwestie. In zijn voordracht zegt Hij onder andere (Mattheüs 23: 9): En gij zult niemand uw vader noemen op de aarde, want Een is uw Vader, namelijk Die in de hemelen is.

 

Kortom in de legende rondom Brixius er is sprake van een ernstig intelligente baby die al heel jong kan praten en ook reeds zijn enige echte Vader kent... ... ik hou het erop dat alle mensen aardse vaders hebben. De verschillende reïncarnaties in acht genomen heeft ieder van ons zelfs meerdere fysieke vaders... en ja, de Hemel wint altijd, want welke fysieke vader we ook aanwijzen, eenieder komt uit dezelfde Bron. Maar als een volwassen persoon (om met stroop te smeren) iemand eerbiedig 'vader' noemt terwijl diegene niet de eigen fysieke vader is, komt dat blijkbaar op heiligschennis neer. In deze biedt Jezus een heldere gedragsrichtlijn aan.

 

Alles bij elkaar genomen gaat het op de groene energielijn over de Goddelijke en aardse wetten; over oordelen en veroordelen, over schuld en onschuld. Door de godsoordelen waartoe bisschop Brixius zijn toevlucht heeft genomen, is hij de patroon van de rechters van de aardse wetten geworden. 

 

Wat kan ik onwijs genieten van het spelenderwijs ontdekken van de energielijnen op een specifieke plek als deze oude kerk. Evenzeer als van 'de toevalligheden' die erop wijzen dat meer mensen kennis van de door mij gevonden lijnen hebben of hebben gehad. De plattegrond van de Sint-Brixiuskerk is een getuige zonder weerga.