212 RONDEN VAN DE RITUELE ACHT

Doornik - in een gevangeniscel van het Belfort.
Doornik - in een gevangeniscel van het Belfort.

DICHTERLIJKE NEIGINGEN

Thea-Warrior

 

Natuurlijk is er veel meer te zien vanaf het Belfort. Aan de overzijde van de Grote Markt staat de Sint-Kwintenskerk als vanouds te pronken. Het Park van Koningin Astrid, het Hôtel de Ville, de Rue Saint-Martin... vele plekken

die ik de afgelopen dagen heb gekoesterd, gaan aan mijn ogen voorbij.

Op weg naar beneden word ik stil van de massieve deur van het gevang. Hebben de veroordeelden spijt gehad van hun daden? Mogelijk niet, maar boosheid of spijt dat hun leven heel gauw voorbij zou kunnen zijn, lijkt me hier wel aanwezig. De dikke balken en het zware ijzeren beslag van de deur getuigen ervan.

 

Terug op de begane grond is het tijd om 'de Rituele Acht' vol te maken. Dus pakken we onze wandeling door en rond het centrum weer op.

Aan de Rue du Rempart - in het verlengde van de Place Verte met haar gezonde kruidentuintjes - staat de forse Tour Henry VIII in de steigers.

Een opvallend aandenken aan het feit dat Doornik korte tijd tot het koninkrijk Engeland heeft behoord; volgens Bernard Desmaele (2013) tussen eind september 1513 en begin januari 1519. Hij schrijft dat na een beleg van drie maanden de uitgedunde bevolking van de stad zich overgeeft en een verdrag ondertekent. Op 25 september 1513 doet de Engelse koning Hendrik VIII zijn blijde intrede in de stad. Wat je 'blij' noemt!

De Doornikenaren lijken zich toch enigszins te blijven verzetten, want al gauw laat de nieuwe heerser ten laste van de inwoners op de rechteroever van de Schelde een citadel bouwen. In januari 1518 is deze grote beschermende ommuring voor de Engelse troepen gereed, en nemen zij bezit van dit 'kasteelkwartier'. Maar dan gaat op 4 januari 1519 de stad alweer officieel over in de handen van de Franse koning Frans I. Van de lange ommuring van het kwartier rest Doornik nu, in de 21ste eeuw, enkel Tour Henry VIII. De diameter van de toren beslaat 25 meter en aan de basis is de muur 6,25 meter dik. Het is al met al geweldig... zo'n maf gebouw! Dat het heel gauw uit de steigers mag zijn.

 

Tussen de Avenue Delmée en Avenue Leray sta ik in het Anne Frank-park even verbaasd te kijken naar een herdenkingssteen voor Anne Frank... een jonge Duitse jodin! Mijn Nederlandse hart slaat even een slag over, maar volgens mij hebben de Belgen wel gelijk. Zou ze een Nederlands paspoort hebben gehad!?

Wandelend langs de bomen die met zijn allen de loop van de voormalige stadswallen aangeven, ontstaat droomkracht. De bomen op de boulevards lijken met vereende krachten energetisch een half ei over de oude wijken van Doornik te creëren. Het historisch hart rond de Kathedraal vormt de dooier. Het is alsof zie bomen mij met zijn allen wiegen en koesteren. Als ik achteraf mijn fotoalbum van Doornik bekijk, ben ik dichterlijk van de sfeer geworden.

 

Al wandelend beklijft elke indruk en alle informatie.

Alles haakt op een eigen plaatsje in mijn hoofd aan.

Ondertussen pak ik losse eindjes op, bekijk kwesties

vanuit verschillende invalshoeken en weeg argumenten...

zolang ik ogenschijnlijk maar met iets eenvoudigs bezig

ben, zindert onder de oppervlakte het creatieve proces.

 

Loslaten... opdat het tere weefsel van de waarheid

zich kan weven. Het begint met voelen en kiezen wat

te fotograferen; wat staaft en bedt het basaal ware in?

Vanuit het geheel destilleert de waarheid zich concreet.

Steeds bewuster, beschrijf ik haar héél langzaam...

voortdurend voorzichtig... zodat het levend web zich kan

                                                                                                                   ontvouwen.

 

Via de brug in de Boulevard Delwart steken we de Schelde over: mooi zicht op de oude Pont des Trous. In het Parc du Jardin de la Reine staat een opvallende beukengroep. Deze groep heeft beslist veel te vertellen, maar we lopen door; het is al later op de middag. Via de Boulevard Léopold met zijn platanenallee van het Parc du Prince en langs een groot, indrukwekkend scholencomplex komen we terug bij het Cultureel Centrum, waar onze auto staat. Vandaar ga ik opnieuw met mijn man het centrum in... op zoek naar een (gestoofd) konijn. Het is allemaal goed doordacht; op deze manier sluit ik 'de Acht'!

 

Bijna, maar net niet helemaal vegetarisch, sluiten we ons bezoek af in de Rue des Maux bij het sfeervolle restaurant met de naam L'Impératrice, want in de folder 'Doornik - Welkom in mijn stad' van de Dienst voor Toerisme heb ik gelezen dat daar het oer-Doornikse gerecht 'konijnenbout met pruimen' op het menu staat. Terwijl enkele Doornikse mannen met bijna devote aandacht biljarten op een smal houten biljart - het lijkt wel een sjoelbak! - wachten mijn man en ik uitgewandeld en tevreden op onze bestelling. Braaf bestelt mijn echtgenoot geen konijn maar een boerensalade.

 

Een wat oudere man poetst met marmerstof de planken van de speelbakken glad en ik kan het niet laten om navraag naar de spelregels te doen. Het spel heet Jeu de Fer/ het IJzerspel en het is de bedoeling om met een metalen puck zo dicht mogelijk bij de laatste koperen staaf te komen. Elke speler heeft vier pucks en er wordt met twee spelers of twee stellen gespeeld. Ik hou van de rust die de spelende mannen uitstralen. Als het konijn voor me staat, bedank ik het uit het diepst van mijn hart voor het geven van zijn/haar leven om mij te voeden. De verrukkelijke smaak verwent me, en dan is het: 

 

'Tot ziens, Doornik.'

 

Bronnen

- Desmaele, B., Bonnet, A., Peeters, P. & Tack, A. (2013). Doornik ontdekken. Wapica - www.wapica.be.

- D'Hond, J., Dochy, B. & Cardon, C. (2019). Doornik - Welkom in mijn stad. Maison du Tourisme de la Wallonie picarde

 

---> 213 ANTOING - De Geboortegrond

---> LIEFDE 2020 CT Inhoud

---> QUEESTE

---> HOME