371 DECEMBER 2022 - MAASTRICHT ROEPT

BEGINNEN IN DAALHOF

Thea-Warrior

 

In 2021 is het een en al Doornik/ Tournai in België dat de klok slaat: een logisch vervolg op mijn ontdekkingen in de Abdijkerk van Rolduc want Ailbertus d'Antoing is vanuit Doornik/ Tournai naar het land tussen Maas en Rijn gewandeld. De Engelen hebben me ingefluisterd de volgorde van de Dierenriemtekens door het jaar heen te kennen. Hierdoor weet ik in deze Belgische stad aan de Schelde het verband te ontdekken tussen het Energielijnenpatroon van de Onze Lieve Vrouwekathedraal en de onderlinge verwisseling van de sterrenbeelden Tweelingen en Weegschaal in een schitterend roosvenster in de westwand van deze Kathedraal. Schilderijen van Rogier van der Weyden, Jan van Eyck, Philippe-Auguste Hennequin en Louis Gallait gaan mijn dagen vullen omdat ze gebaseerd zijn op het Energielijnenpatroon van die Kathedraal. 

 

Het altaarschilderij 'Sint-Maarten geneest een bezetene' door Jacob Iordaens (Jordaens), uit de afgebroken Abdijkerk van de voormalige Sint-Maartensabdij van de Benedictijnen in deze bisschopsstad, zorgt voor een ontmoeting met de aartshertogen Isabella van Spanje en Albrecht van Oostenrijk. Vervolgens verschijnt via een wanddecoratie met de titel 'Haagbeukendreef in Tervuren' Hippolyte Boulenger op het toneel. Zijn koninklijke visuele illusie hangt in Doornik/ Tournai aan de muur van ons logeeradres aan de Place Roger de le Pasture ofwel het Rogier van der Weyden-Plein. Het is alsof Aad en ik daar - liggend in bed - bespied worden. Brussel en Tervuren dringen zich op. Opnieuw zijn Isabella en Albrecht van de partij. 

De vraag werpt zich op of ik nog iets met mijn Queeste wil doen op Levend Web. Eigenlijk is het toch al goed genoeg zo? Heb al zoveel verteld over Energielijnen. Eind 2021 begin 2022 dient het Intermezzo Dwalende Ogen (IDO) over de twee geniale, loensende schilders zich aan. Met hun visuele illusies weten Mia Lederer vanuit Berlijn en Hippolyte Boulenger vanuit Brussel en Tervuren mijn aandacht volledig op henzelf en op hun kwaliteiten als schilder te vestigen.

 

Maar dan, na een maandenlange pauze, hoor ik in december 2022 'de Stem van Maastricht'. Eerst mijn wederwaardigheden in Tongeren en Bavay uit de doeken doen op Levend Web? Nee, nee, nee; Maastricht roept. 

17 december 2022 stappen Aad en ik in de auto. Ik heb een strak plan; vanaf nu ga ik op een vakantie-achtige manier alle steden bezoeken - met een Billenniummonument van Rafael Verjans - waar ik nog niet ben geweest: Arlon, Köln, Maastricht, Metz, Trier en Rome. En enkel voor mezelf; niet voor Levend Web. Het is tenslotte Mijn Queeste. Dat ik niet enkel naar een stad reis om Energielijnen te investeren is een prima idee; ik heb ontspanning nodig. Laat het je niet verbazen dat de rest van mijn strakke plan maar zeer summier tot uitvoer is gebracht; uit genoemd rijtje heb ik ondertussen (ik verhaal dit in september 2025) enkel Maastricht bezocht, en mogelijk heb ik daar mijn ontdekkingen nog niet eens afgerond.

  

Ik wil het 'keurig' doen, dus 'op naar het Billenniummonument van Rafael'. Zoekend naar een parkeerplek in de wijk Daalhof komen we terecht op kinder- en zorgboerderij Daalhoeve aan de Alesiahof: "Hee, zie je? Ooit heette het hier Zonne-Hof."

Buiten vriest het zeker vijf graden, binnen gloeit een fel-knetterende houtkachel. Meerdere vrijwilligers bestieren de boel.

De cappuccino's zijn uitstekend en uit de keuken komt verrukkelijk, goedgevuld, brood. Er heerst een vrolijke kerstsfeer.  Wijkbewoners maken liefelijke kerststukjes en overal hangen kleurige versieringen. 

Na de lunch bekijken we het kleinvee in de stallen en op de weiden. Het vriest zeker vijf graden. Er hangt een prettig soort traagheid in de lucht, de wederzijdse afhankelijkheid van mens en dier is voelbaar. We verlaten de gezellige drukte en wandelen naar de straat Aureliushof achter de boerderij. Daar moet aan weerszijden van de Romeinse Baan het Billenniummonument staan. En jawel, gebroederlijk staan de betonnen reliëfs links en rechts van de stoer bestrate Baan, ze brengen me prompt een dikke drie jaar terug.

 

Volgens edelsmid en kunstenaar Rafael Verjans geven de menselijke figuren in zijn kunstwerk symbolisch uitdrukking aan gaan en komen; aan een immer tijdloos - eeuwig - gebeuren. De mens is in zijn visie een boodschapper; een bevestiging van leven, van beweging en verandering, en zó vormt het monument een metafoor voor het evolutieproces.

 

De twee betonblokken zijn complementair aan elkaar, wegen elk 16 ton en meten 3 x 2,35 x 0,6 meter. 

In elf steden heeft de oude meester zijn Billeniummonument bewust op een of meer Energielijnen laten plaatsen. Als ik hem in april 2019 in Tongeren in zijn atelier bezoek, vertelt hij me ondeugend lachend: "In de ruimte tussen de blokken is de vierde dimensie aanwezig."

 

In het proces van het plaatsen van een Monument-2000 krijgt Rafael in de steden met een aantoonbaar 2000 jaar oude, Romeinse, geschiedenis parken toegewezen waarin zijn monument zou kunnen staan. Tijdens zijn eerste bezoek aan de betreffende stad bepaalt hij met een pendel of er in de aangeboden parken Energielijnen lopen en zo ja... waar precies. Daarop kiest hij de plek om zijn Duo Monument, zoals zijn erfgenamen het tegenwoordig noemen, te laten plaatsen.

 

Als ik die zaterdag naast zijn atelier in Tongeren met mijn wichelroede rond zijn Billenniummonument de aanwezige Lijnen traceer, reageert Raf vrolijk verbaasd: "Zo'n mooi instrument als jij bezat ik toen niet."

Als we teruglopen naar binnen vallen onverhoeds de woorden 'tweeduizend jaar terug heb ik ook geleefd' uit mijn mond.

Stout grijnzend zegt hij: "Dan was jij zeker Maria Magdalena."

Plechtig corrigeer ik: "Nee, nu vergist u zich, het feit dat ik nu een meisje ben, betekent niet dat ik tweeduizend jaar geleden ook een meisje was; toen was ik van de sleutels."

En als antwoord op zijn vragende blik: "Petrus."

Verbouwereerd kijkt hij me aan en plots lichten zijn ogen nog verder op en slaat hij zichzelf schaterend op de knieën.

Op de achtergrond zegt zijn vrouw: "Nu is het goed."