370 WIE WEET TOT ZIENS

AFSCHEID NEMEN

Thea-Warrior

Tegen zessen ben ik weer in de Onze Lieve Vrouwebasiliek. Ondanks dat de lichten aan zijn, is het nog steeds donker: sprookjesachtig donker.

Het westwerk met de orgeltribune wordt mooi uitgelicht. Het orgel uit 1651 heeft van 1804 tot 1837 in de afgebroken Sint-Nicolaaskerk geklonken.

Ja, inderdaad, het Onze-Lieve-Vrouwekapittel heeft, naar het voorbeeld van de Sint-Servaasbasiliek, in de 14e eeuw eveneens een parochiekerk gebouwd. Van west naar oost heeft deze kerk aan de noordkant van het plein gestaan, met het hoogkoor daar waar nu Hotel Derlon zich bevindt.

Laat ik nog eens rondwandelen. Wat een ontroerend gezicht heeft deze Piëta toch. In de Sterre der Zeekapel glinstert het altaar. Wat is dat voor mozaïek op de vloer? Van Pierre Cuypers? Jammer, dat de kapel afgesloten is en dat het knielbankje er bovenop staat; nu kan ik het mozaïek maar gedeeltelijk zien. Door de glazen deuren is het moeilijk fotograferen.

Het voelt alsof in de Sterre der Zeekapel de Aarde en het Heelal met elkaar zijn verbonden. Staat daar een Verticale Energielijn? Op de Zon? Het voelt zo aan... dit vloermozaïek moet ik thuis een keer grondig bestuderen.

Wat ik op deze Sinterklaasavond niet weet, is dat ik me in de toekomst nog eens dagen (en nachten) bijna het hoofd zal breken om het geheim van dit mozaïek te ontsleutelen. Uiteindelijk zal het me, met hulp van de Engelen, lukken.

En inderdaad dit vloermozaïek is in de periode 1904-1906, door de in 1827 geboren Pierre Cuypers, ontworpen.

Achteraan in het schip tref ik twee indrukwekkende figuren, groter dan levensgroot: Sint-Nicolaas en Sint-Lambertus. Beiden met een bisschopsstaf. In 1778 zijn deze stoere mannen door beeldhouwer Renier Delcommune gesneden. En ooit hebben ze, als patroonheiligen, georeerd in de nevenstaande, nu afgebroken, Sint-Nicolaaskerk.

Ben moe, het is tijd om terug te wandelen naar het station. Nabij de Sint-Servaasbrug ontmoet ik, op een pleintje bij de Kleine Stokstraat, de Mestreechter Geis. Hij is schattig, lacht en lijkt verbaasd me daar te zien. Staat hij op het punt om wat tegen met te gaan zeggen? Hm, hij heeft wel een soort knuppel in zijn linkerhand. Verbeeldt hij de Maastrichtenaren? Vrolijk, vol levensvreugde, maar kom ze niet te na want dan zullen ze het je duchtig laten voelen?

Het wereldwijde web leert me dat beeldhouwer Mari Andriessen (1897-1979) deze schone man heeft gewrocht en dat de Geis in 1962 op dit pleintje is gaan staan. Ja... "Tot ziens Geis, dat ik je nog eens mag ontmoeten."

Maar dan loopt alles anders. Via internet heb ik het vanaf oktober 2019 al met angst en beven vanuit China zien aankomen. Tegelijkertijd ga ik eind februari 2020, na vijfendertig jaren in het hoger onderwijs, met pensioen. Het is goed geweest, ik ga niet door tot 67 jaar en zoveel maanden; kan de moed niet meer opbrengen, wil vrij zijn met 65. Tenslotte heb ik het tijdens mijn arbeidzame leven tientallen jaren zo gedacht.

In maart 2020 word ik een drietal weken meer dan ziek, achteraf denk ik: Covid-19. De wereld gaat op slot, en Aad en ik zitten als bejaard echtpaar verplicht thuis, nog net niet achter de geraniums. Ik wijd mijn tijd aan het vullen van Levend Web, en eind augustus 2020 komt een schattig, wat te vroeg geboren, manneke ons verblijden. Het zijn spannende tijden. De foto's van mijn twee dagen in Maastricht raken in de vergetelheid; doe er niks mee. 

Komen we nergens meer? Jawel, Rolduc fascineert.

In juli 2020 gaan Aad en ik drie dagen twee nachten naar Kerkrade om enkele boeken te kopen en om de omgeving van Kerkrade en Rolduc, waar Ailbertus d'Antoing tussen 1104 en 1111 heeft rondgewandeld, te verkennen. In september 2020 spenderen we wederom twee nachten in Rolduc, dan fietsen we een middag naar Aken om de Dom van Karel de Grote te bewonderen. Op 3 november 2020 rijd ik heen en terug naar Rolduc om wat laatste onduidelijkheden op te helderen. Schrijvend op Levend Web verdwijnen veel foto's van deze reizen in mijn archief. Maastricht met haar Basilieken raakt spontaan meer en meer op de achtergrond. De verwarrende situatie naast de apsis van de Onze Lieve Vrouwebasiliek weerhoudt me ook. Te moeilijk?