364 WICHELEN ROND DE OLV-BASILIEK - DEEL 1

IN ALLE RUST

Thea-Warrior

 

Het loopt tegen half elf als ik op het Onze Lieve Vrouweplein aankom. Het is doodstil in de straten van de stad. Aan de westkant van de Onze Lieve Vrouwebasiliek neem ik geen enkele energielijn waar, als ik de hoek omsla richting de Maas, voel ik een heel sterke.

Ik drentel wat heen en weer en bedenk me dan dat dit een goed moment is om te wichelen. Met mijn echtgenoot bij me, zou ik dit niet gedaan hebben, dan zou ik rekening met hem hebben gehouden; naar hem hebben gekeken en beseft hebben dat het bezichtigen van twee basilieken op een dag meer dan genoeg is.

Nee, ik geloof niet dat ik voorgesteld zou hebben nog 'even' rond de Onze Lieve Vrouwebasiliek te wichelen. In die zin temper ik mezelf op een gezonde manier in zijn aanwezigheid. Hij kent me, misschien zou hij eerder al, op het plein, uit zichzelf gezegd hebben: "Kom, wel genoeg voor vandaag." 

 

Maar in mijn passie ga ik gerust over mijn grenzen. Eigenlijk heb ik Aad ook graag voor de veiligheid bij me. Als ik de omgeving aftast, doe ik dat met mijn handen en dan richt ik me op een ander niveau dan het gewone fysieke in mijn omgeving. Hetzelfde geldt als ik met de wichelroede de grenzen van een Energielijn aftast door dwars op de richting van een Energielijn te lopen.

In beide gevallen werk ik meer met mijn gevoel dan met mijn ogen. Alleen roept het lopen met een wichelroede nieuwsgierigheid op in de buitenwereld. Mensen gaan stil staan en focussen op me. Dan word ik hun energie, hun bestaan, meer gewaar en dat verstoort me in mijn handelen. Soms komen mensen naar me toe, een enkeling tikt op mijn schouder: "Mevrouw, wat doet u?"

Goed bedoeld, maar tijdens het wichelen ben ik geconcentreerd, gefocust, op het etherische. Eenmaal aangesproken moet ik terug naar het gewone aardse bereik en dan is het met het waarnemen van Energielijnen min of meer op hetzelfde moment afgelopen. Met Aad in de buurt blijven mensen wat meer op afstand; hij zendt, denk ik, waarschuwende signalen uit: 'Wegblijven... afblijven...'

 

Toch maar even doen: ik meet vlak langs de muren van de Basiliek en op afstand, en bepaal zo de grenzen, het midden en de richting. Het is een tien-stappen-brede Energielijn schuin op het meest westelijk gelegen pseudotransept. Afgezet op de grond is het midden van de Lijn gelijk aan het midden van het bovenste raam of de punt van het dak. 

Ik bekijk het gebouw en vergelijk het met mijn indrukken in de Basiliek van deze middag. Als ik het goed zie, staat aan de andere kant van deze muur de Piëta. Denk dat deze Energielijn naar de Sterre der Zeekapel loopt... naar de glazen deuren.

 

Bij het oostelijk gelegen pseudotransept tref ik eveneens een tien-stappen-brede Energielijn. Daar bots ik tegen een smeedijzeren hek dat zich aan de Maaszijde van de geparkeerde fietsen bevindt. De rechtergrens van deze Energielijn lijkt zich bij dat hek te bevinden.

Bij het zuidertransept aangekomen tref ik een wel heel brede Energielijn; twintig stappen breed. Net of er meerdere Energielijnen bij elkaar komen om hier de Basiliek binnen te gaan. De muurboog in de muur valt geheel binnen deze Bundel Energielijnen. De linkergrens lijkt op de zuidwesthoek van het zuidertransept te liggen. Ik vraag me af wat er precies aan de andere kant van deze muur ligt, volgens mij de Stiltekapel. Ja, zelfs als iemand zich niet bewust op de energie van deze Lijnen afstemt, moeten de Lijnen energetisch wel iets goeds doen voor iemand die rustig in de Stiltekapel zit te bidden. Vanmiddag heb ik er even in het donker gezeten en, voor zover mogelijk, het prachtige altaar tegen de zuidmuur bewonderd. Oh, dat is waar ook, aan de oostmuur hangt daar dat grote schilderij dat ik in het duister nauwelijks kon fotograferen.

 

Het duizelt in mijn hoofd als ik (wind-)richtingen en beelden en buiten en binnen met elkaar probeer te verbinden. Wat onthutst bekijk ik het gebouw, wat is hier aan de hand, dit is ècht een bijzondere plek.