DE VONK
Thea-Warrior
Maastricht... ja, daar ben ik geweest. Maastricht dien je voorzichtig te benaderen. Als het je lukt haar behoedzaam te benaderen dan zal zij jou bestrooien met haar paarlen, diamanten, kristallen en turkooizen.
Verstand hiervan heb ik nog niet als ik begin december 2019 in de trein, met de naam Sint-Servaas, naar haar op weg ben. Ik heb een strak plan. Ik heb een overnachting geboekt bij het Easy Hotel op Het Bat, heerlijk aan de Maas en wil de energielijnen van zowel de Basiliek van Onze Lieve Vrouw als die van de Sint-Servaasbasiliek in kaart brengen voordat ik morgenavond met de trein terugreis naar huis. Waarom? Gewoon, Maastricht behoort bij mijn Queeste, want Maastricht bezit een Billenniummonument, een betonnen positief-met-negatief reliëf ontworpen door edelsmid Rafael Verjans uit Tongeren.
Wat gejaagd vraag ik me af of ik ècht bij beide basilieken dien te zijn, maar ik kan dit werk maar vast gedaan hebben, dan zie ik daarna wel verder. Misschien krijg ik wel een raadsel op mijn dak.
Maastricht heeft echter andere ideeën. In de stationshal van het meer dan honderd jaar oude station verrast ze me met een tegeltableau met een gevleugeld wiel: op naar de toekomst.
En met kleurrijke glas-in-loodramen met een spreuk: WIJ MOETEN HETGEEN WIJ TE DOEN HEBBEN BEGRIJPEN ALS EEN ONMISBAAR ONDERDEEL VAN HET GEHEEL EN DANKBAAR AANVAARDEN DAT ONS DIT IS OPGEDRAGEN.
Tja, van een leuk idee is mijn Queeste een soort opdracht geworden en ik weet nog niet goed hoe ik me daartoe dien te verhouden. Valt mijn contact met de Engelen onder toegang tot een Hoger Bewustzijn? Beslist... denk dat een ander bewustzijn ten opzichte van het Hiernamaals in onze wereld nodig is, dus ga ik vrolijk verder met mijn ontdekkingen.
Maar goed, Maastricht... via de Stationsstraat en de Wycker Brugstraat wandel ik naar de Sint-Servaasbrug. Op de kruising met de Wilhelminasingel is het alsof ik door Maria zelf welkom wordt geheten. De kleine Jezus strekt beide armen uit. Ik weet het, ik besef heus wel dat ik hier magisch aan het denken ben. Aan de voet van de zuil, ontworpen door Albert Termote en geplaatst in 1952, staan de vier bisschoppen van Maastricht. Wat zal ik zeggen... een gewichtig ontvangstcomité: Sint-Servatius met zijn sleutel, staand naast een adelaar; Sint-Lambertus met een martelarenpalm, staand naast het Luiks perroen; Sint-Hubertus lezend in een boek, staand naast een hertenkop en Sint-Monulphus al zegenend staand naast een model van de Sint-Servaasbasiliek waarvan hij de stichter zou zijn.
In dubio sta ik op de Sint-Servaasbrug stil: 'Begin ik met de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek? In Tongeren, Rolduc, Nijmegen, Doornik en Bavay zijn de door mij onderzochte kerken allemaal (oorspronkelijk) gewijd aan Maria, aan de Moedermaagd. Of toch de Sint-Servaasbasiliek?'
Dan vonkt opeens de hemel. Recht boven de Basiliek van Onze Lieve Vrouw breekt de zon als een diamant door de heiige atmosfeer. Het pleit is beslecht; daar moet ik beginnen.
Meer dan vijftig jaar geleden ben ik ook een paar dagen in Maastricht geweest. Een middag kan ik me nog goed herinneren.
Ik zit in de zuidwesthoek van de Sterre der Zeekapel. Er is nog geen glaswand tussen deze kapel en de voorruimte waar tegenwoordig de kaarsen worden gebrand. Ik zit er uren op mijn gemak. De sfeer is er goed, glanzend vol vertrouwen en hoop. Mensen komen af en aan binnen: ze slaan kruisjes, groeten het genadebeeld, steken kaarsen op, bidden wat en vertrekken weer.
Als ik er enkele uren zit, komt er een priester naar me toe; wat ik aan het doen ben en of ik niet naar huis moet? Nee dus, ik zit er goed. Wat later vertrek ik wel. Als souvenir koop ik me een paar zilveren oorstekers. Ietsje grotere bollen, net volle manen.
Na het inchecken wandel ik over Het Bat via de Graanmarkt naar de Stokstraat. De apsis van de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek is fors, het middelste raam lijkt wel een toegangspoort. Links en rechts stoere torens, elk met een stenen dak gevormd door vier ruiten. Ertegenover zit een bronzen jongen op een muurtje te oreren: Pieke en zijn hond Maoke. Ben prompt nieuwsgierig naar het verhaal, maar wandel verder langs de zuidkant van de kerk. Statig domineert het westwerk van de Basiliek het Slevrouweplein. Een infobordje meldt dat de Luikse bisschop Balderik dit westwerk en het schip aan het eind van de tiende eeuw heeft gebouwd. In de twaalfde eeuw is het schip vernieuwd en in de zestiende eeuw wordt de pandhof met de overwelfde kruisgang bijgebouwd. Het noordwestelijk portaal naast het westwerk is de hoofdtoegang van de Basiliek.
Natuurlijk zeg ik: "Ave Maria."
Links in de muur van het ingangsportaal bevinden zich twee reliëfs. Uit de twaalfde eeuw, maar ze komen ergens anders vandaan, misschien uit stadspoorten. Raadsels? Ach, eerst mezelf maar op mijn taak werpen: Energielijnen inventariseren.
Het bovenste reliëf verbeeldt 'De Triomferende Christus': Jezus staat op een draak. Wordt Hij gedragen door die draak, of heeft Hij die draak overwonnen? Of ligt er in deze basiliek een draak... een Energielijn? Energielijnen liggen er zeker; aan de zuidkant heb ik al wandelend reeds Energielijnen gevoeld.
Het onderste reliëf verbeeldt 'De Eed op de Relieken': een koning zit op zijn troon met in zijn hand een scepter in de vorm van een Franse lelie. Achter hem een bewaker met een zwaard. Voor hem twee mannen, een van de twee geknield. Deze man zweert mogelijk trouw aan de koning of misschien ontvangt hij wel een gunst.
Het heeft veel weg van het trouw zweren door de magistraat van een stad aan een bezoekende Roomskoning of -keizer. De reliëfs doen me ook denken aan de beproeving van Jezus door de Farizeeën: "Of het geoorloofd is aan de keizer schatting te betalen?"
Jezus antwoordt: "Geef dan den keizer, dat des keizers is, en Gode, dat Gods is."
Tja, wat is van God? Ik denk 'de Liefde', maar of me dit nu veel wijzer maakt in mijn handelen? Misschien zou het wijs zijn om op God te vertrouwen.
Dan sta ik voor de Sterre der Zee.
