WONDERBAARLIJK KNAP EN MOOI
Thea-Warrior
We voelen ons wat gestoord dat we de autoingang van de parkeergarage niet kunnen vinden. In de Broekstraat kunnen we de auto in elk geval tijdelijk kwijt. In het parkje naast de N3 doen we onze tai chi-oefeningen. Het is goed om op leeftijd iets meer moeite te doen om soepel te blijven.
Het vinden van een eetgelegenheid blijkt even een opgave. In een gezellig restaurant met inpandige galerijen is een drankje en hapje mogelijk, maar er schijnen keukenproblemen te zijn. Onverrichterzake wandelen we terug naar de Markt. In een prachtig etablissement met witte tafelkleden en blinkend kristal worden we weggestuurd: "Gereserveerd? Nee!? Sorry!"
Aan de overkant kunnen we terecht bij 'The Lodge Tervuren'. Veel ruimte, goede ventilatie (het coronavirus heerst nog) en verrukkelijk eten.
Ontspannen zoek ik op mijn telefoon naar een betere parkeerplek. Mogelijk in de Paleizenlaan; met tassen (met boeken!) is dat redelijk te belopen naar 'onze zolder' in de Gemeentestraat. Ik vraag me af hoe ik dieper in het leven en reilen en zeilen van de schilders van de School van Tervuren verwijld kan raken. Bladerend in de catalogus realiseer ik me met schrik dat ik frontaal geen foto's van de schilderijen heb genomen.
's Avonds pluis ik in bed de verzamelde brochures, folders en kaarten uit. Ideeën genoeg, misschien wel te veel. Na een nacht met een lastige, grote, blauw-licht-uitstralende plafondlamp en enkele schrikmomenten (... ...schilderijen!) breekt een zonnige dag aan. Op de Markt drinken we op het terras van een ijssalon dromerig een cappuccino.
Als de tentoonstelling opent, ren ik naar binnen om foto's van de schilderijen te maken. Zo rustig als het gisteren was, is het nu totaal niet. Curator Michel De Brauwer wil net met een rondleiding beginnen. Eigenlijk had ik willen luisteren, maar er zijn (gelukkig) zoveel toehoorders dat het me niet veilig lijkt. Slechts een enkeling draagt een mondkapje. Blijkbaar is het geen verplichting meer. De groep staat stil bij de ingang. In een vloek en een zucht neem ik de gewenste foto's en wèg ben ik.
In de dagen na deze korte vakantie in Tervuren probeer ik te bedenken hoe een tentoonstelling rond de optische illusies kan worden vormgegeven. Ik mail zelfs naar VZW De Vrienden van de School van Tervuren: 'Misschien de schilderijen hoog hangen zodat ze staand op de vloer schuin van linksonder bekeken kunnen worden, en dan een trapje ervoor zetten zodat ze ook recht van voren bekeken kunnen worden. Of links van een schilderij een stoel neerzetten.'
Na enkele dagen lijken me de geopperde ideeën nogal onvriendelijk voor mindervaliden. Een week of zo later bedenk ik dat een fotograaf van schuin linksonder foto's van de schilderijen kan nemen. In een expositie kan die kleinere foto dan naast het schilderij hangen. Over dit idee schrijf ik zelfs in een brief aan Herman De Vilder.
En vandaag, zondag 27 maart 2022, denk ik: 'Ach, laat ik eens proberen mijn idee in een PowerPoint te verwezenlijken.
Het resultaat mag er zijn. Misschien zouden de kleinere foto's op een tentoonstelling links van het schilderij moeten hangen, misschien ook niet. In Tervuren heb ik de kopie op ware grootte van het meesterwerk 'De Haagbeukendreef' van Hippolyte niet gefotografeerd. In Doornik heb ik in 'La Camuche d'Hippolyte Boulenger' wel foto's genomen van de kleinere kopie op hardboard. Tenslotte is in Doornik dit intermezzo - mijn Queeste-omweg - begonnen, maar gelukkig biedt het wereldwijde web via het Museum voor Schone Kunsten van België in Brussel een geschikte afbeelding.
Met vertedering kan ik nu terugdenken aan dat moment in bed op 12 september 2021 in Doornik dat ik me 'beloerd' voelde en erachter kwam dat een boskoning naar me keek!
'De Haagbeukendreef' is overigens het enige werk van Hippolyte Boulenger dat met een gouden medaille op de Salon te Brussel is vereerd. Best pittig... de enige officiële erkenning die hij tijdens zijn leven heeft genoten! In de catalogus van de tentoonstelling wordt het werk omschreven als 'een pastorale hymne aan een zonnige najaarsdag'. Eh, wat mag dit betekenen? Hm, iets als 'de verheerlijking van een verloren gegane, ideale wereld'.
Bronnen
- V.z.w. De Vrienden van de school van Tervuren (2021). Catalogus Het pleinairisme in de 19e eeuw. Melijn Nr. 3 juli, augustus, september 2021. Brussel: Thierry Dubois.
---> 330 HET LEVEN VAN HIPPOLYTE - DEEL 1 - Starten vanuit een Achterstand