191 CHICLE

SURPRISE!

Thea-Warrior

 

Eenmaal uit bed besluit ik een Mexicaans kookboek uit de serie 'Wereldkeukens' van een Nederlandse grootgrutter te gaan bekijken. Omdat ik zondag 11 januari 2004 voor mijn zoon en neef ga koken, past het Mexicaanse gerechten uit te zoeken. Dat sluit mooi aan bij het napraten over onze vakantie in Guatemala en Mexico.

Ik heb het kleurig uitgevoerde kookboek nog maar net. Er staan herkenbare recepten in èn de tekst is gelardeerd met de sociale en cultuurgeschiedenis van Mexico. Die historie boeit me, en wat lees ik op een van de laatste pagina's? Maya-ruïnes en kauwgom.

 

Latex... geen rubber, wèl gom! Wèl eetbaar! Het klopt... de jaren-vijftig-kauwgomgeur!

In het boekje staat dat planten en bomen eeuwenlang de kans hebben gehad de verlaten maya-heiligdommen te overwoekeren, waardoor die er als beboste heuvels zijn gaan uitzien. Vanaf 1890 is in die bossen chicle gewonnen, een plantaardige grondstof voor kauwgom. Chicle-tappers - de chiclero's! - zijn verder de bossen ingegaan dan mensen in honderden jaren deden, en al werkend zijn zij op de verloren steden gestuit. Sinds 1950 is de natuurlijke kauwgom verdrongen door synthetische grondstoffen, hoewel er sinds een tijdje wel weer vraag naar is Er staat ook dat chicle-tappers nog steeds nieuwe ruïnes ontdekken. 

 

Zo grappig, ik herinner me nog goed hoe ik in de vroege ochtend van 7 januari 2004 in de donkere nacht lachend voor me uit zit te staren; vind ik gewoon thuis in mijn stoel het juiste antwoord op wat die kokende bollen zijn!

In dit eerste, allereerste, begin van het derde millenium moet de kennis op het wereldwijde web nog groeien. Zoek ik nu met het trefwoord 'chicle', dan laat zich in het publiek domein prompt een prachtige foto uit het jaar 1917 zien. Ik vraag me af of een boom al die inkervingen wel overleefd. Nu in 2021 zijn vanuit helikopters met laserapparatuur gedetailleerde beelden van de bosbodem - van de ondergrond - te verkrijgen... tegenwoordig zijn chiclero's overbodig als ontdekkers. Soms verbaast het me hoe hard de wereld verandert.

 

Na de kerstvakantie van 2003 2004 werk ik in januari en februari alle dagen weer gewoon als docent op de Hogeschool. Mijn vrije uren gebruik ik om tevreden te schrijven aan 'Het Verhaal van de Steen'. Het voelt alsof ik de hele tijd in de plooien van het gewaad van de Grote Engel in de Vijfde Hemel sta. Ik voel me beschermd door de rokken van die Engel. Het besef dat God de wereld bestiert, wordt steeds groter: God zorgt voor alles, en mensen krijgen, en roepen (soms) over zichzelf af wat ze verdienen, en God is overal aanwezig. Het is een kwestie van vertrouwen. Ik merk dat ik buiten mezelf niks hoef te veranderen, ik mag mijn inzichten wel delen, maar anderen zijn vrij om er wel of niet iets mee te doen.

 

Ben ik nu bijna rond? Kan ik terug naar het Bisschopsplein in Doornik? Naar de Rosace met de Profeten in de Cathédrale de Notre Dame? Bijna... het verlangen om naar Wenen te gaan - naar aanleiding van mijn Reis in de Andere Werelden van 16 december 2003 waarin ik ik-Montezuma-met de Quetzalhoed werd - bestaat nog. En Don Julian heeft me nog twee boeken van Norbert Muigg aangeraden... verder lag er onder 'zijn altaartafel' nog die donkere, smerige STEEN, die naar mijn idee bij 'mijn Steen' hoort.

Als mijn zoon van mijn Wenen-wens hoort, vertelt me enkele dagen later dat V-BIRD spotgoedkope reizen naar Rome en Wenen aanbiedt... waar staat die V voor? Vrede? Victorie? Hoe dan ook, ik ga mijn wens achterna en boek een vliegreis, zodat Aad en ik in de krokusvakantie naar Wenen gaan: op naar de Quetzalkroon in het Volkenkundig Museum.

 

Wat de tekst van 'Het Verhaal van de Steen' betreft? Die ga ik op Levendweb zetten. Ik ga 'Het Verhaal' gewoon verspreiden; voor mij is het feit dat ik met anderen 'Het Experiment met de Steen' heb mogen beleven èn met hun bijdragen 'Het Verhaal van de Steen' heb mogen schrijven al eer en rijkdom genoeg!