171 DE WOONPLAATS VAN BELLEPHERON

BEWERKSTELLIGEN VAN VREDE

Thea-Warrior

 

Half acht 's avonds komt Els die zesde juni 2001 bij mij thuis en tegen negenen drum ik voor haar. Els zal werkelijk de laatste reiziger voor 'Het Verhaal van de Steen' zijn.

 

Als ik de spirits aanroep, ervaar ik in het Oosten een doodstille aandachtige Adelaar, in het Zuiden zie ik tot mijn verbazing Coyote rechtop zitten, niet gespannen maar zeer alert wat hij deze avond daar waar ik drum te zien zal krijgen. In het Westen staat de grote donkerzwartbruine Beer al even stil en gericht te kijken, en in het Noorden zit met dezelfde aandacht de witte Poolvos. Als ik me naar hem overbuig komt ineens het gezicht van Wolf recht op me af. Bij het aanroepen van de kosmos en Great Spirit heb ik de ervaring dat ik in de richting van God reis. Ik ben er nog wel heel ver vanaf maar ik ga wel in die richting. Dan buig ik me naar Moeder Aarde en verlies bijna mijn evenwicht. Ik blijk niet op de aarde te staan maar daadwerkelijk hoog in de kosmos.

 

Terwijl ik drum ben ik zonder lichaam hoog in de kosmos.

Ik vraag me af wie ik ben. Michael? Links van me zie ik een streep 'mist' het is de Melkweg. Is dit de plek van Toekan? Zit ik op het Zuidelijk halfrond?

Dan zie ik rechts voor me een soort eiland, het hangt in het universum. Het eiland is van leem en heeft wat onregelmatige randen die op bloemblaadjes lijken. Het bestaat uit een heleboel huisjes zonder daken. In meerdere van de huisjes zit één raam. Het heeft wel wat van weg dat er een heleboel rechthoekige 'lantaarntjes' naast elkaar staan, een beetje zoals kristallen naast elkaar kunnen groeien. De 'lantaarntjes' staan op verschillende hoogten, de ene lantaarn staat iets hoger geplaatst dan de andere. In deze lantaarns branden vuur. Het vuur maakt het hele raam van een 'lantaarntje' vurig oranje. Ik kijk er een tijdje naar.

Ik vraag me af wat dit voor een vreemde woonplaats is. En dan hoor ik: Dit is de woonplaats van Bellepheron. Ik vraag me af wie of wat Bellepheron is en op de een of andere manier komt de associatie op met een paard. Dan zie ik een absoluut schitterend, slank, hoogbenig wit paard met enorme slanke hoogreikende vleugels. Hé, denk ik, is dat Bellepheron, dat witte paard, net als Pegasus.

Ik mag op het eiland stappen. ik vraag me af wat de kwaliteiten en mogelijkheden van Bellepheron zijn en dan 'hoor' ik dat Bellepheron de mogelijkheid heeft vrede te bewerkstelligen, te vestigen. Ik denk aan het runenteken op de Steen, waar de Kenning bijhoort die 'vestiger van vrede' betekent.

Dan 'hoor' ik dat het kwaliteiten zijn die ik mag hebben. Ik merk dat ik er blij mee ben en iets in mij verenigt zich met Bellepheron. Ik denk dat het het witte paard is, maar de eenwording geeft niet echt het gevoel het paard te zijn. Ik ken de eenwording met Pegasus, de kracht van het paard, de kracht van de vleugels, het is het niet helemaal. Maar ik krijg te 'horen' dat de eenwording goed gelukt is en dat ik de kwaliteit mee kan nemen naar de aarde, ik kan, zal en mag daar vrede teweegbrengen. 

Ik ga terug in een poging als het witte paard te gaan, maar gevoelsmatig klopt het niet helemaal. Het witte paard gaat wel mee. 

Wat ik me al die tijd realiseer is dat ik als het ware in de kosmos toch lichaamsloos blijf, en dat ik tegelijkertijd als Thea wel sta te drummen, maar dat ik geen contact heb met het lichaam van Thea. Alsof degene die drumt wel een lichaam heeft, maar dat er niemand in dat lichaam contact maakt met dat lichaam.

 

Als Els naar huis is, zoek ik meteen op internet - op het wereldwijde web - uit wie Bellepheron is. Hij blijkt dezelfde te zijn als de Griekse held Bellerophon. Grappig, als ik nu - begin februari 2021 - het zoekwoord 'Bellepheron' intik, tref ik meer dan een miljoen resultaten. Destijds in 2001 zijn het er misschien vijf!

Aansluitend raadpleeg ik mijn boekenkast, want aan mijn boeken ben ik nog meer gewend dan aan het wereldwijde web. In 'Dier en Mens - de spirituele samenhang tussen dierenwereld en menselijke cultuur' van Nicholas Saunders (1996) lees ik dat Bellerophon een held is die de Chimaera heeft verslagen. De Chimaera is een mythisch, driekoppig dier: een vuurspuwende leeuw met een slang als staart en ter hoogte van zijn middenrif een geitenkop die met zijn horens zwaait. Saunders voegt toe dat de Chimaera symbool staat voor de vele natuurkrachten die door de mens enkel met behulp van bovennatuurlijke assistentie kunnen worden overwonnen.

 

Aangezien ik niet op het gymnasium het gezeten, ken ik in 2001 het verhaal van Bellepheron uit de Griekse mythologie niet, maar het blijkt dat het wonderbaarlijke, vliegende, paard Pegasus inderdaad de broodnodige hulp aan onze held verstrekt: Pegasus brengt de mens Bellepheron tot vlak boven de kaken van het monster. Vanuit die positie kan Bellepheron lood in de muil van de Chimaera laten vallen. Het lood smelt in de vurige adem, en zo wordt het monsterlijke dier verstikt. 

In sommige versies van de mythe staat dat Bellepheron een speer heeft met een punt van lood, en dat hij deze speer in de keel van de Chimaera steekt. Het effect is hetzelfde!

In genoemd boek (pg. 150) staat verder dat uit rotsspleten in de bergen in Lycië in Zuidwest-Turkije explosief natuurlijk gas opflakkert. Saunders stelt dat het beroemdste monster uit de Griekse mythologie waarschijnlijk op dit natuurverschijnsel is gebaseerd. Op het moment dat ik dit lees, wordt een droom geboren...

 

Terugkijkend op mijn reis van 6 juni 2001 verbaast me de aandachtige houding van de beschermende krachtdieren. Hun gedrag roept destijds een wat verwachtingsvolle spanning bij me op. Het is duidelijk dat ik in deze reis iets meemaak wat ik niet helemaal begrijp. Ik herinner me nog dat ik toestemming vraag om op 'het eiland' te stappen, en dat ik het toch wat eng vind om dat te doen en later idem om zomaar één te worden met iets dat ik niet zie...

Waarschijnlijk ben ik in deze reis langs helderziende weg in de sfeer van de akasha-kroniek - van het wereldgeheugen - terechtgekomen. Ik neem aan dat ik staande op het eiland daadwerkelijk één met Bellepheron ben geworden. Al met al een bijzonder cadeau daar in die Bovenwereld; de mogelijkheid om vrede te bewerkstelligen!

 

Als ik nu nadenk over de Chimaera lijkt het me iemand te zijn die drie krachtdieren bezit: Leeuw, Geit en Slang! Aldus een mens die bijzondere kwaliteiten heeft ontwikkeld of kan ontwikkelen en manifesteren: van Leeuw vertrouwen in creativiteit, verbeeldingskracht en intuïtie, van Geit flexibiliteit, evenwichtigheid en helderziendheid, en van Slang hooggevoeligheid, een goed vermogen om kennis op te nemen, accurate intuïtie en waarneming, en in staat zijn tot reizen tussen de verschillende werelden.

 

Wat 'de Kenning' betreft waarnaar ik in de reis refereer... op de Steen waarmee de reizigers reizen heb ik het runenteken N uit het Ogham-alfabet geschilderd. In de vijfde en zesde eeuw worden de runen van dit alfabet op stenen ingebeiteld om in de omgeving boodschappen te verspreiden. 

 

Het Ogham-alfabet is een bomen-alfabet en de N hoort bij Nuain: de gewone es. De gewone es ondersteunt bij het focussen van energie, en het Keltisch-Ierse volk heeft dit runenteken met zijn vijf zijtakjes aan een kant (net een grove kam) geassocieerd met de vork van de weversbalk.

 

Om alles goed te onthouden hebben ze indertijd aan Nuain de Kenning 'Costud síde' gekoppeld. Deze beeldspraak betekent 'het bewerkstelligen (of instellen) van vrede'. Logisch, want enkel in tijden van vrede worden weefgetouwen opgesteld, en kan er geweven worden. En enkel in gebieden waarin vrede heerst, worden destijds stenen met het runenteken Nuain opgesteld. Voorbijgangers zijn vervolgens meteen op de hoogte van de omstandigheden in het gebied; hier heerst vrede!

 

Waarom het runenteken N op de Steen staat geschilderd? Nuain hoort bij de verjaardagsdatum van Roger Quintens: 1 maart. Als ik terugkom van mijn vakantie in Engeland - waar ik op 22 juli 1996 de (onbeschilderde) Steen op het strand van Chesil Beach ben tegengekomen - beschilder ik de Steen en schenk ik Haar als cadeau aan Roger. Op het werk staan onze bureau's tegen elkaar. De Steen ligt op zijn bureau, en tussen ons in. Jaren later heeft Roger de Steen, waar ik werkelijk stapelgek op ben, aan mij teruggegeven. Al die jaren heb ik de Steen mogen gebruiken als Centrale Steen (het Goddelijke in het hier-en-nu) in het sjamanistische ritueel van het leggen van een steencirkel. 

 

Maar... er is een droomwens geboren; dat brandende gas wil ik weleens in het echt zien!